Thursday, 31 December 2009
As always, Christmas has brought me the good news this year too! After almost an year of Blogging and striving to impress my favourite Search Engine Mentors I have been given a Pagerank of "2" for which I am extremely grateful. Knowing Google for its strict assessment techniques and technical superiority I value this greatly and will try to improve further. Thanks Google! I wish my beloved readers and followers a Very Happy, Prosperous and Eventful New Year and may all your desires bear fruit giving you abundant joy!
Friday, 25 December 2009
Christmas has always been synonymous to good fortune and happiness for me. I always received good news and happiness during this period and I started looking forward to it from my childhood. More than the various gifts and candies that one received as a child, it was the pleasure of meeting so many people, friends and relatives that made it memorable. Although I am not a Christian by birth I developed a fond affinity to it. I wish everyone a Merry Christmas and a very Happy and eventful New Year bringing Health, Wealth and Prosperity!
Tuesday, 15 December 2009
I think of those eventful years
When I was at my Prime
Life looked so beautiful in all its Glory
With all the Tact and skill
I wrote the pages of my Story
Never did I stop to think all this could end
I was in a dream that took me places
Never remembered all the phases
That came and went in my Journey
When I woke up and stared in the mirror
Found an old man looking like a smear
Aha, this is the phase when you have all the time
To ponder upon your deeds and triumphs
I wrote for writer's Lounge
Monday, 14 December 2009
It Was in the fall of 1960 that John and Melisa were married. Being the son of a very successful business man, John was very educated and well mannered.During his tenure in the Law School he met Melisa and they fell in Love. Soon after their marriage John started his own Law Firm and was doing very well due to his excellent nature and dedication to work, which attracted the clients. They had everything that a young couple would aspire for.
Melisa got pregnant in the middle of next year and was looking forward to the baby around November 1961. She underwent the routine tests and was found ok till the 5th month. On a fateful day in August during a routine examination the Gynecologist noticed something wrong with the foetus and paged for the Senior Consultant. After hours of checks and cross checks they found that there was a congenital deformity in the heart of the foetus. This news broke the hearts of John and Melisa and they were dumbfounded. They couldn’t understand why this was happening to them.They enquired the Doctors about the chances of the child making it and how bad was the condition as to its life expectancy. The Doctor's diagnosis was that the condition was bad in that there was no known remedy for corrective action and the life expectancy was perhaps 6 to 8 years only. This pitted John and Melisa against their worst dilemma of their life. They consoled themselves with great difficulty and decided to have the baby and give it their unfettered love and affection for as long as they could with the grace of GOD.
Adrian was born in November and he was a handsome baby resembling his Dad and his mom’s blue eyes. It was impossible to even think that such a lovely baby was destined for a very short life. As a child, Adrian was very sharp and intelligent. He learnt to speak and read alphabets very early for children of his age and was in pre-school when he was 3 years. The symptoms of his ailment began to appear then gradually. He started getting very tired and was panting for breath with any little activity. Could not run like other children. It is then they decided to slowly break the news about his illness to him. They assured him that they would do everything in their power to get him cured. Adrian was not very disturbed to learn about his malady and seemed reconciled to it. After six months he could not stand the strain of attending the school and the journey to school really hurt him. So they decided to get him a tutor at home. As a bright child he managed to do very well in all his subjects. John and Melisa never stopped praying and hoped for some miracle to save their child. Adrian was very fond of his parents and loved them very much. One day Adrian talked about one of his school mates to Melisa. He said that his friend was an orphan and that he was staying with the friends of his erstwhile parents. He talked about how the boy missed his parents and wished they were alive. On his seventh birthday Adrian felt very uncomfortable and was taken to the Hospital to be put on ventilators. John and Melisa felt a creepy feeling that the end was near. When Adrian could get his breathing to some level of comfort they kissed him and told him that they loved him so much that they cannot live without him. Adrian looked them in the eye and said “ I know you love me and want to give me everything. You can still do it Dad! There are kids in my school who have no parents and would love to have you as theirs. Why don’t you take one of them and give them what you cannot give me. Is it Ok Dad?” They were spell bound by this suggestion.
After 3 days it was all over and John and Melisa adopted a very small baby from the neighborhood orphanage and named him Adrian.
Melisa got pregnant in the middle of next year and was looking forward to the baby around November 1961. She underwent the routine tests and was found ok till the 5th month. On a fateful day in August during a routine examination the Gynecologist noticed something wrong with the foetus and paged for the Senior Consultant. After hours of checks and cross checks they found that there was a congenital deformity in the heart of the foetus. This news broke the hearts of John and Melisa and they were dumbfounded. They couldn’t understand why this was happening to them.They enquired the Doctors about the chances of the child making it and how bad was the condition as to its life expectancy. The Doctor's diagnosis was that the condition was bad in that there was no known remedy for corrective action and the life expectancy was perhaps 6 to 8 years only. This pitted John and Melisa against their worst dilemma of their life. They consoled themselves with great difficulty and decided to have the baby and give it their unfettered love and affection for as long as they could with the grace of GOD.
Adrian was born in November and he was a handsome baby resembling his Dad and his mom’s blue eyes. It was impossible to even think that such a lovely baby was destined for a very short life. As a child, Adrian was very sharp and intelligent. He learnt to speak and read alphabets very early for children of his age and was in pre-school when he was 3 years. The symptoms of his ailment began to appear then gradually. He started getting very tired and was panting for breath with any little activity. Could not run like other children. It is then they decided to slowly break the news about his illness to him. They assured him that they would do everything in their power to get him cured. Adrian was not very disturbed to learn about his malady and seemed reconciled to it. After six months he could not stand the strain of attending the school and the journey to school really hurt him. So they decided to get him a tutor at home. As a bright child he managed to do very well in all his subjects. John and Melisa never stopped praying and hoped for some miracle to save their child. Adrian was very fond of his parents and loved them very much. One day Adrian talked about one of his school mates to Melisa. He said that his friend was an orphan and that he was staying with the friends of his erstwhile parents. He talked about how the boy missed his parents and wished they were alive. On his seventh birthday Adrian felt very uncomfortable and was taken to the Hospital to be put on ventilators. John and Melisa felt a creepy feeling that the end was near. When Adrian could get his breathing to some level of comfort they kissed him and told him that they loved him so much that they cannot live without him. Adrian looked them in the eye and said “ I know you love me and want to give me everything. You can still do it Dad! There are kids in my school who have no parents and would love to have you as theirs. Why don’t you take one of them and give them what you cannot give me. Is it Ok Dad?” They were spell bound by this suggestion.
After 3 days it was all over and John and Melisa adopted a very small baby from the neighborhood orphanage and named him Adrian.
Saturday, 5 December 2009
Perched atop very
Ominously and just
Lingering with adept
Enthralling dicey manouvres
Dancing with gay abandon
Away to Glory
Never did she
Care for your comment
Either way, be it
Rant or Praise
For Acrosticonly
Desirable
Immaculate
Systematic
Conduct
Imbibing
Principled
Lawful
Initiatives
Neatly
Executed
For Acrosticonly
Longing
Incessantly
For
Enhancement
For Acrosticonly
Friday, 4 December 2009
Pitiable
Overwhelming
Veritable
Estrangement
Retarding
The
Yearning
For Acrosticonly
Of all the human emotions, Ambition is the one which differentiates between the likely super achiever and a mediocre individual. Without an Ambition there can be no achievement or accomplishment. It is not just a simple wishful thinking to be someone or to achieve something that can be called an Ambition. As Shakespeare said, “Ambition should be made of sterner stuff”. An ardent, strong desire to seriously accomplish a Goal is required to call it an Ambition. Once you have the ardent desire you automatically begin to do things which enables you to get closer and closer to your Goal as the drive is more from your sub-conscious mind rather than the conscious. Your deeper desires get enshrined in your sub-conscious mind and a careful meditative / auto suggestion technique could do wonders to make you the person you desired to be. Yes, it is true and I have witnessed real life cases.
Odorous Domain
Utilised very rare
Trifle Old Perhaps
Handle with Care
Ominous memories
Un explained slurries
Stay away from one
Easy forays spell pain
For Acrosticonly
Utilised very rare
Trifle Old Perhaps
Handle with Care
Ominous memories
Un explained slurries
Stay away from one
Easy forays spell pain
For Acrosticonly
Thursday, 3 December 2009
Striking Aimlessly
Having no Plans
Overwhelmed by Luck
Throwing a few hits
Indulging in wager
Not caring for order
Throws life in disarray
Have faith in yourself
Earn with hard work
Desist temptations to swerve
And never take chances
Remain steadfast and disciplined
Knowledge lands your shots.
For Acrosticonly
Wednesday, 2 December 2009
Behold the Lady
Alone and homeless
Grieving her Luck
Loitering Rich Promenade
Angry with Life
Destitute, Not by choice
Yearning, heed her voice
For Acrosticonly
Impeccable
Celestial
Ethereal
Surreal
Knack of
Artistry,
Tantalisingly
Innovative,
Nimble and
Gyrating Sport
Better Do not act Smart
Advice often is most unwelcome
Criticise only if you must
Know your own weakness first
Simple are the words spoken
Everlasting are their impact often
Attrition is what it creates
Try, Change before it Aches
Dearest are those with Love
Ready to Die for you
Incessant uncalled advice made
Very rude which please forbid
End chatter stay intact
Rest and let others Act
For Acrosticonly
Writhing in Hold
Resisting to Yield
Exquisite to Watch
Slippery to Catch
Try and Outsmart
Lie Low to Start
Intriguing as it Lasts
Never say Aye to Surrender
Great to win every Bout
For Acrosticonly
Resisting to Yield
Exquisite to Watch
Slippery to Catch
Try and Outsmart
Lie Low to Start
Intriguing as it Lasts
Never say Aye to Surrender
Great to win every Bout
For Acrosticonly
Clouds of agony fade when
His doors to you Open
Right on time sure He comes
In Day or be at Night
Soothing pain or distress
Tales of woes he could mend
My Lord the Jesus Christ
Always there as my Guide
Shall be christmas All Days
For Acrosticonly
Amazing wild life
Frightening old beliefs
Rigorous climatic condition
Innocent native tribe
Caught in Poverty
A sad dark continent
For Acrosticonly
Tuesday, 1 December 2009
DECEMBER MONTH IN HISTORY
| 1791 The first 10 amendments to the United States Constitution are ratified as the Bill of rights. | 1933 Prohibition ends upon the ratification of the US Constitution's 21st Amendment. | 1953 Publisher Hugh Hefner launches "playboy" magazine in Chicago. |
| 1891 Using Peach baskets and soccer balls, physical education teacher James Naismith creates an indoor sport called basketball. | 1939 "Gone With the Wind" premiers in Atlanta as more than 300000 spectators line the city's streets for a glimpse of the film's stars. | 1955 Alabama resident Rosa Parks arrested for refusing to move to the back of a city Bus. |
| 1901 King Camp Gillette designs the first shaving razor with disposable blades. | 1941 America enters World War II after the Japanese attack on Pearl Harbor, Hawaii. | 1962 Arizona's Petrified Forest is established as a National Park. |
| 1911 Ronald Amundsen and his team of four men and 52 sled dogs locate and visit the then-elusive South Pole. | 1946 United Nations International Children's Emergency Fund (UNICEF) is founded. | 1973 Following the resignation of Spiro Agnew, Gerald Ford is sworn in as Vice President of the United States. |
| 1927 The Grand Ole Opry makes its inaugural radio broadcast live from Nashville, Texas. | 1947 Tennessee Williams'"A street car Named Desire" opens on Broadway. |
Courtesy morgan-properties
Monday, 30 November 2009
While I was visiting the Blog of Ms.Shobhaa De, I accidentally saw the request therein posted by Cocodle web admin to her. It was regarding their initiative to help Under privileged and differently abled children with the revenue generated through on-line search. They are not seeking any donation but only ask us to use their website for on-line search. The URL is cocodle.com . I have made it my Homepae and will always use it for my future searches and I sincerely appeal to all my readers to kindly do so. Let us contribute to a very good cause.
Saturday, 28 November 2009
My wife wanted to buy a Washing Machine, during the summer since our children were expected from the states, along with their kids for vacation. As usual, I was given the task of searching for the most economical, efficient and durable machine in the market. I set out looking for the machine in the Internet, carefully sifting the mass of information dumped on me, and shortlisted five items, which were very High Tech and Latest models with funny sounding names.”One Touch – Fuzzy Logic ……..Etc”
Feeling thrilled with my work, I proudly presented my product to my wife for her perusal. She looked at it for a minute and I was not very happy seeing the expression on her face. She looked at me and said,” there is lot of mumbo jumbo here than useful information for selecting a good washing machine”. I hastily assured her that the items were of latest technology and hence the high-tech words used to describe them. Half-heartedly she agreed to have a look at 3 of the items in the neighborhood Super Market.
On reaching the shop, the sales person came running to me and enquired what I would like to see. I was happy that I was the one chosen by him to explain the details about the Machines exhibited there. I asked him for the “One touch – Automatic with Fuzzy Logic” which I had selected from the Internet. He responded with, “Excellent selection, Sir you have chosen the best Model which has the latest Technology in-built.” “The entire process of your washing will be converted into a pleasurable experience without any need for supervision, while the machine performs perfectly producing the cleanest possible wash for the clothes.” I was very impressed and looked at my wife (Read, My selection and it is excellent!). She was intently looking at the Front Panel of the Washing Machine and something told me that whatever she was thinking wasn’t complimentary. She called the assistant and asked him, “If one touch was all that was required what these 4 buttons are doing on the Panel?”. The sales assistant jumped as if he was hit by a bolt of lightening. I knew instantly that she had pulled the right chord while I was swallowing all the mumbo jumbo dished out to me.After checking some pamphlets the assistant mumbled to her about the need for some basic input to the machine like type of clothes, cold or Hot wash etc and tried to convince her that they were necessary even for an “Automatic Washing Machine”
Not convinced, my wife turned away and started looking at other models. Needles to say, after an hour or so she had chosen the most durable, economical and sturdy looking “Manual Machine” for half the price of the Automatic Version shown earlier and obtained an additional 1 Percent cash discount by paying in Cash.
As we were walking out she asked me, “Ram, What you always say about Computers, GIGOLO or something like that…”. I hastily corrected her that it was not GIGOLO but just GIGO.
Feeling thrilled with my work, I proudly presented my product to my wife for her perusal. She looked at it for a minute and I was not very happy seeing the expression on her face. She looked at me and said,” there is lot of mumbo jumbo here than useful information for selecting a good washing machine”. I hastily assured her that the items were of latest technology and hence the high-tech words used to describe them. Half-heartedly she agreed to have a look at 3 of the items in the neighborhood Super Market.
On reaching the shop, the sales person came running to me and enquired what I would like to see. I was happy that I was the one chosen by him to explain the details about the Machines exhibited there. I asked him for the “One touch – Automatic with Fuzzy Logic” which I had selected from the Internet. He responded with, “Excellent selection, Sir you have chosen the best Model which has the latest Technology in-built.” “The entire process of your washing will be converted into a pleasurable experience without any need for supervision, while the machine performs perfectly producing the cleanest possible wash for the clothes.” I was very impressed and looked at my wife (Read, My selection and it is excellent!). She was intently looking at the Front Panel of the Washing Machine and something told me that whatever she was thinking wasn’t complimentary. She called the assistant and asked him, “If one touch was all that was required what these 4 buttons are doing on the Panel?”. The sales assistant jumped as if he was hit by a bolt of lightening. I knew instantly that she had pulled the right chord while I was swallowing all the mumbo jumbo dished out to me.After checking some pamphlets the assistant mumbled to her about the need for some basic input to the machine like type of clothes, cold or Hot wash etc and tried to convince her that they were necessary even for an “Automatic Washing Machine”
Not convinced, my wife turned away and started looking at other models. Needles to say, after an hour or so she had chosen the most durable, economical and sturdy looking “Manual Machine” for half the price of the Automatic Version shown earlier and obtained an additional 1 Percent cash discount by paying in Cash.
As we were walking out she asked me, “Ram, What you always say about Computers, GIGOLO or something like that…”. I hastily corrected her that it was not GIGOLO but just GIGO.
Monday, 23 November 2009
Driving skills are indeed a blessing, not only to the driver himself but also to others who use the Freeways / Highways. Apart from the poor maintenance of good roadways resulting in lack of proper sign boards to warn against hazards, unexpected potholes in the middle of the road the indiscipline of the drivers add to our woes. Yes, I am talking about those who seldom put their high beams into low beam and have scant respect for the signal. Fortunately the excellent construction methods in USA, like providing a raised divider between the two sides of traffic prevent the headlight beam from hurting the eyes of driver coming from the opposite direction. Also the number of flyovers in USA make driving a pleasure through the vast expanse of the country. The situation in other developing countries, like India is far from satisfactory. I actually detest driving on Highways after sunset. The commercial vehicle traffic begins late in the evening and last till morning making driving a very dangerous exercise. Whenever I planned a trip between the metros in India (Short journeys between 400 to 600 KMs) I used to start Early morning at 5AM so that by the time I hit the freeway it is daylight and complete my driving by 2PM. This way I could relax for the rest of the day after having my Lunch.
This Sunday I decided to visit the Laundromat, Princeton, NJ as I had a fortnight’s clothes to be washed. As the weather was so very bright with excellent sun shine, I set off at 8AM. The washing and drying took around an Hour and a half and I just sat there waiting. While I waited my mind started pondering on a curious thought. How it would be if we also can wash our sins periodically and come out clean. Why cant there be a method to erase all our hatred and avarice and become friendly and humble. Perhaps we may find one such device sooner or later and change the way we live and behave.
Saturday, 21 November 2009
How lovely were the times when you were so nice
Fresh as the morning mist and tingling as the Ice
The walks we went through the pine wood forest
Holding your hand , we seldom needed rest
I held you in my arms and looked into your eyes
River of desire I could never fathom in hundred tries
Ever a mystery you remained for me till date
When you left me I could blame no one but Fate
It was so wonderful to just Laugh and play
Not a care in the world, its true I say
Hugs and kisses were all that I got
In return for all my smiles on the trot
With my chubby cheeks and dimple chin
There were none that I could not win
Wish I could always remain that way
As a little Baby and keep my worries away
Friday, 20 November 2009
When I woke up today morning, I was pleasantly surprised by the weather in Plainsboro, NewJersey! Bright sunshine, just enough chill and excellent weather. My Grand daughter insisted that I take her to the Chocolate Factory at Hershey because she wanted "This-much-Chocolate"(Read it as Hands spread wide apart as a measure of quantity!). I was not particularly keen on going to a Chocolate Factory as the idea did not impress me. However the enthusiasm showed by my little friend was so infectious that I agreed and we rented a Toyota Sienna. We were four adults and 2 kids which forced us to rent a van because with 2 children seats in our Honda sedan , the four of us, adults, did try a lot of jigsaw but could not succeed in devising a seating arrangement for all of us. Mind you, out of this I, my daughter and son are 6 footers! though my wife did more than compensate with her demure physique.
The journey till Philadelphia was uneventful. Once we were nearing the city of Hershey the scenery began to change. I was very happy to see the panoramic view of green meadows on both sides of the road with scattered houses that looked like chocolates. Reaching Hershey we were so hungry that we rushed straight to the food court. With the input of calories we began our tour of the factory and other places. It was indeed an excellent place with very hygienic atmosphere and such a variety of chocolates. I indulged in helping myself to a good quantity ignoring the silent but lethal look on my wife’s face.
By the time we finished the tour and got ready for the return journey, which is a good 130 Mile, I and my grand daughter were so tired that we began to sleep. When my son woke us up on reaching the house it was 8PM and God did we have a good time! I think I enjoyed it more than the little one.
The journey till Philadelphia was uneventful. Once we were nearing the city of Hershey the scenery began to change. I was very happy to see the panoramic view of green meadows on both sides of the road with scattered houses that looked like chocolates. Reaching Hershey we were so hungry that we rushed straight to the food court. With the input of calories we began our tour of the factory and other places. It was indeed an excellent place with very hygienic atmosphere and such a variety of chocolates. I indulged in helping myself to a good quantity ignoring the silent but lethal look on my wife’s face.
By the time we finished the tour and got ready for the return journey, which is a good 130 Mile, I and my grand daughter were so tired that we began to sleep. When my son woke us up on reaching the house it was 8PM and God did we have a good time! I think I enjoyed it more than the little one.
It was the end of February, 1964 in Madras (Now known as Chennai) and the weather was unusually pleasant! In Madras we had only one season, summer, throughout the year and onset of even slightest cool breeze was most welcome. My mother was not feeling well and went to consult our family physician. The doctor broke the news that my mom was pregnant and the baby could be expected around November. This being the fifth one after three sons and a daughter, my mom was a bit shaken. She had a history of Hypertension and Diabetes and was not eager for another child. Having detected, the monthly rituals of check-up and various tests ensued. Despite medications my mom’s Hypertension kept playing hide and seek and was causing worries to the physician. My father had to do the dual role.
Five months rolled by and during August 1964 the problems began to get worse. My mother’s hypertension steadily remained at 160/95 causing tremendous tension to both my Father and the Physician. Remember in 1964 there were hardly any specialty hospitals or any sophisticated diagnostic facilities like today and things were near primitive and we had to go the Government Maternity Hospital, for Delivering a baby. We had not made any arrangements for the hospital because it was still very early. On 31st August my mom got so delirious that she had convulsions and we were very scared. The Doctor who checked her up said it was eclamsia or something which is better avoided during pregnancy. This added more fear to our already sinking hearts. We rushed her to the Hospital and she was admitted in ICU. After 3 days of excellent dedicated efforts of those Angels (Yes that is how the Doctors appeared to us) could bring down her BP but decided that she cannot go through 3 more months for delivery in this condition. They suggested to my father that it was imperative to terminate pregnancy to save her life and anyway 30 odd weeks old fetus is not much of a baby! He agreed and the Doctors performed the Operation.
It was September 1964 when the Doctors called my Dad and informed him that the operation was successful and my mother was safe. We all cried with pleasure and rushed to see her. She was alright and had got back some colour in her cheeks and was on the path of recovery. We thanked GOD for his mercy in saving her from near disaster. It is then the Staff Nurse asked my dad, “Don’t you like to see the Baby!, Sir ?”. It almost shook my Dad. He said, “Baby? Which Baby? Is the Baby alive!?”. She smiled and said, “Well, you better wear the surgeon’s clothes and follow me”. We were given face masks, body gown sterilized, and led to a room which contained a small fish tank like contraption, called Incubator and showed us the tiny spec of life lying there in all its glory. It was so small in size that we could hardly make out its features. The nurse said, “You know your girl has broken the record for the earliest pre-born fully developed infant”. Our eyes were filled with tears and we were just looking at her.
It took 2 more months for the baby to come out of incubator and only for feeds the mother was allowed to hold her in her hands with Her own mouth covered in a mask, lest she infected the baby. This Early Gift of God is today settled in USA with her two kids who are in their teens and a happy family. Strange Indeed are the ways of GOD. Dedicated to the Pre-Born kids Month of November.
Five months rolled by and during August 1964 the problems began to get worse. My mother’s hypertension steadily remained at 160/95 causing tremendous tension to both my Father and the Physician. Remember in 1964 there were hardly any specialty hospitals or any sophisticated diagnostic facilities like today and things were near primitive and we had to go the Government Maternity Hospital, for Delivering a baby. We had not made any arrangements for the hospital because it was still very early. On 31st August my mom got so delirious that she had convulsions and we were very scared. The Doctor who checked her up said it was eclamsia or something which is better avoided during pregnancy. This added more fear to our already sinking hearts. We rushed her to the Hospital and she was admitted in ICU. After 3 days of excellent dedicated efforts of those Angels (Yes that is how the Doctors appeared to us) could bring down her BP but decided that she cannot go through 3 more months for delivery in this condition. They suggested to my father that it was imperative to terminate pregnancy to save her life and anyway 30 odd weeks old fetus is not much of a baby! He agreed and the Doctors performed the Operation.
It was September 1964 when the Doctors called my Dad and informed him that the operation was successful and my mother was safe. We all cried with pleasure and rushed to see her. She was alright and had got back some colour in her cheeks and was on the path of recovery. We thanked GOD for his mercy in saving her from near disaster. It is then the Staff Nurse asked my dad, “Don’t you like to see the Baby!, Sir ?”. It almost shook my Dad. He said, “Baby? Which Baby? Is the Baby alive!?”. She smiled and said, “Well, you better wear the surgeon’s clothes and follow me”. We were given face masks, body gown sterilized, and led to a room which contained a small fish tank like contraption, called Incubator and showed us the tiny spec of life lying there in all its glory. It was so small in size that we could hardly make out its features. The nurse said, “You know your girl has broken the record for the earliest pre-born fully developed infant”. Our eyes were filled with tears and we were just looking at her.
It took 2 more months for the baby to come out of incubator and only for feeds the mother was allowed to hold her in her hands with Her own mouth covered in a mask, lest she infected the baby. This Early Gift of God is today settled in USA with her two kids who are in their teens and a happy family. Strange Indeed are the ways of GOD. Dedicated to the Pre-Born kids Month of November.
I wrote this for Self Love Project
Wednesday, 18 November 2009
Politician: We will eradicate Corruption totally.
Meaning: You will never get what you want anyway!
Boss: You have improved quite a Bit John!
Meaning: Earlier your work was S**T
Lover: I love you from the bottom of my Heart
Meaning: There are quite a Few in the slots above, before you
Husband: Darling you look so beautiful Today!
Meaning: I am working from Home today and want my Peace.
Wife: I really do not know what I would have done without you, my Dear
Meaning: Get ready to pay another Credit Card Bill.
Child: Daddy my teacher said your Papa and Mama are the best Parents!
Meaning: She wants your permission to join the school excursion.
Blogging Colleague: Wow!,You are posting like a Marathon.
Meaning: Dude, Its time you stopped. Enough is Enough.
Written in Lighter Vein. Even I fall for flattery!
Brenda waited for Robert at the Airport with pulsating heart.
Earlier in the day they had decided to run away from their home to Sanfrancisco
To begin their lovely life together
Robert had gone to bring the cash by selling the jewels Brenda had brought.
After every minute Brenda kept looking at her wristwatch
Yet, it is the time that passed and she had a Flight to catch.
After 5 or 6 hours it dawned on her, the extent of betrayal
Love has cast on her.
For Acrostic Only
Light on Humour
And to share
Useful outlet
Good impact
Heart taken care
For Acrostic Only
Drifting
Often
Not caring
To protect
Easy
Ventures
End Tragic
Nemesis
Try see
How safe
It is
Never act
Kinda Haste
Absolute
Blasphemy
Obtuse
Utter
Trash
Illicit Act
Taboo Beware
For Acrostic Only
When I was a tiny spec of life
You held me in your arms with tender care
Pains you suffered to get me here
I just cannot tell or try to fathom
For every single move I made
You had an answer ready at hand
In Hunger or Pain I would never be
You were always there to tend and See
I have not seen the God Almighty
But in you I will always see my Deity
Love is such a wonderful thing
You cant tell it is fun or pain
Makes a man lose his senses
No matter , it breaks a few fences
It makes you mad and sad at times
God!, you think even her chatter Rhymes!
When she flaunts her looks at you
Zoom goes your heart its true
Little you know what she thinks at Heart
You fell in Love Blind to start
It felt so good to be with her
Forgot Even the gift of costly Fur
No matter what the world may feel
I’ve fallen in Love too deep to keel
I Blog@ My Musings
Tuesday, 17 November 2009
Hovering
Ethereal
Attraction
Very
Earnestly
Nurtured
For Acrostic Only
My dear visitor, I was bitten by the "Acrostic Bug" and was participating in a contest which required the contributions to be first placed in my Blog then linked to their site. Hence the flood of Posts on Acrostic. I shall now carry on my writing for the "Blog de Prime". I am sure you also like this unique style of poetry and they are all labled as "Acrostic Poetry", happy viewing.
Amazing
Matured
Impeccable
Artistic
Soul
Happy Birthday! AMIAS
Lasting
Overwhelming
Volatile
Emotion
For Acrostic Only
Monday, 16 November 2009
Arrangement in order
Chosen words with care
Random perhaps but beware
Overall Meaning is the snare
Strict about the text
Try not to fight
Impressive but don’t hurry
Come and Feel Free
For Acrostic Only
Stealthy
Tricky
Alarming
Lewd
Kinda
Evil
Renegade
For Acrostic Only
Dominating look as ever
Right choice of wear
Easy on the eye
Soft on the tie
Strong sense of attire
Every inch a debonair
Do it always right
Try and act straight
On feet Black Shoes
Kiwi, polish, you choose
It's kinda strange world
Lesser dressed better made
Love all please smile
For Acrostic Only
Sunday, 15 November 2009
Soft and adoring Lips
Ensuring smooth tender Kiss
Demuring glint of eyes
Uttering alluring cries
Craving for love afire
Tormenting heart with desire
Improvise she can perfect
Over a thousand act
No one can comprehend
For Acrostic Only
Delightful
Assortment of
Brilliant
Hand skills
Applied with
Native
Dexterity
For Acrostic Only
PLEASE BE CAREFUL WHENEVER YOU'RE USING A public computer (Like INTERNET CAFES.HOTSPOTS ETC ).
CHECK THE BACK OF THE PC AND SEE IF THERE IS ANY DEVICE AS SHOWN BELOW, FITTED THERE.... IF SO..then DO NOT USE IT!!!
This device fits at the end of the keyboard cable connecting to the PC specialized to save all typed keystrokes in it? Mostly could be used in net cafes, exhibitions, hotels and airports. Therefore be careful,especially, people who use the internet in these places to check their bank accounts online or any other important sites. After you see the bank account and leave the PC it will be easy to open your account again as all that you had typed have been saved in the Black device. Therefore, you should check the PC for any suspicious piece behind it before using the net in public places for confidential data.
CHECK THE BACK OF THE PC AND SEE IF THERE IS ANY DEVICE AS SHOWN BELOW, FITTED THERE.... IF SO..then DO NOT USE IT!!!
This device fits at the end of the keyboard cable connecting to the PC specialized to save all typed keystrokes in it? Mostly could be used in net cafes, exhibitions, hotels and airports. Therefore be careful,especially, people who use the internet in these places to check their bank accounts online or any other important sites. After you see the bank account and leave the PC it will be easy to open your account again as all that you had typed have been saved in the Black device. Therefore, you should check the PC for any suspicious piece behind it before using the net in public places for confidential data.
Courtest:SL Narayan
Spread across a square
Unfilled spaces galore
Designed to fool anyone
Over the faulty nine
Know your numbers well
Untrained, you always fail
For AcrosticOnly
Cool as the cucumber
Rigid as a Floor
Inspired by a dream
Call it any theme
Knowing all the nuances
Eager for his glances
Tendulkar is the King
Lords or in Eden
England or the Kiwis
Got them all together
Each on their own
Never did he falter
Did it always smarter
For Acrostic Only
Saturday, 14 November 2009
Immaculate in his Attire, he is clean like a whistle
Always smiling and his eyes got a twinkle
Ram, Rahim or Robert, we were all the same
He often said, what's there in a name
Be it Rain or shine, He was always there
You just come and learn to your heart's desire
He taught me English, Maths and Poetry
I met Keats, Shelly and Frost amidst Geometry
He would enact many a scenes from Shakespeare
Stunned and awed would be the atmosphere
Under his tutelege many of us grew to great heights
With him always standing there, school in his sight
When I heard about his sad demise this Fall
I thought, it was the "most unkindest cut of all".
I wrote this for writer's Lounge
A girl child, so tiny
Is often a mother's Agony
Giving birth though not a crime
But to a Girl, is a shame
When will it Dawn
A girl's shiny Morn, when
One would feel proud
To have her around
Wednesday, 11 November 2009
Of late we have been seeing some fantastic performances by child artistes in various realty shows and music shows, which makes us wonder whether there is some link to previous birth’s talent to produce such outstanding quality and skill at an young age. In a recent Sa Re Ga Ma Pa L’il Champs 2009 contest I saw a very young kid perform and it really stunned me! Yes, I am talking about Hemant Brijwasi who sang the usual R D Burman cabaret number first (Better than RD himself as Asha Ji confessed) produced an out of the world Folk number, which he prepared especially for singing before Asha Ji. Watch the period 3.20 to 4.20 in the time scale and I assure you that you will have the most exhilarating experience of your life! Also dont miss to see the video "sanware" where Hemant sings as well as the Original Singer.
Monday, 9 November 2009
Dear Friend, Internet is a Weird Place! Beware of the sites you visit and ensure that they are safe domains. Because you leave your foot prints, unknowingly though, wherever you tread and the details can be captured without your knowledge.
While there are ways and means to disable this kind of probing, an Innocent surfer may not be able to avoid this. Never store important informations like: Passwords, Bank Accounts, User ID's etc in your computer / Laptop which is connected to Internet. These can be easily seen by any hacker prowling on the Internet. Also never communicate Passwords, User ID or sensitive information through E-mail because they are openly visible to surfers in the Internet.
Apart from being a platform for airing one's views and reactions on various issues and topics and share them with others,Blogging has opened the way to Heal the sufferings of not-so-fortunate people who are suffering from Advanced Stages of ailments like Cancer etc. The Blog provides an opportunity to let them voice their feelings, share them with like minded persons who could interact with the author and provide the much needed compassion, succour if only to reduce the extent of pain. I have found one such Blog at this URL http://shoppingkharma.blogspot.com cited in the HomePage of Link Referral.com. Please pay a visit and also have a look at the reviews received by this member.
Saturday, 7 November 2009
Pic courtesy Niyantha's Blog
Men may come, men may go, this one is for ever
who else but the little one we call Tendulkar
who else but the little one we call Tendulkar
He blossomed in the scene when things were dull
My God did he start weaving his Magic Spell
With the willow he spoke many a tales
Be it Roberts, Warne, Hadlee or Gayle
Records he broke with such gay abandon
With tons that came from his bat at random
He seemed to age younger by the turn of time
For every year he set a target that none could mime
As Long as the game gets played in this world
The Legend's name shall remain in letters of GOLD
In Tendulkar we see a Player, Gentleman, Achiever of sorts
Which I am sure, the youth of our Land would try to be a part
Thursday, 5 November 2009
ராமநாத ஐயருக்கு ஒரே பிள்ளை சங்கரன். அவருக்கு திருமணம் ஆகி பல வருடங்கள் கழித்து பிறந்த குழந்தை என்பதால் அவரும் அவருடைய மனைவீ மீனாக்ஷியும் சங்கரன் மேல் கொள்ளை பாசம் கொண்டிருந்ததில் வியப்பில்லை.வசதியான வேளையில் இருந்து ரிடையர் ஆன ராமநாதனுக்கு வசதிக்கு ஒரு குறையும் இல்லாததால் சங்கரன் ஒரு இளவரசன் போல், ஆள் படையுடன், வளர்க்கப்பட்டான். பள்ளிப் படிப்பை முடித்தவுடன் காலேஜுக்கு கும்பகோணமோ அல்லது தஞ்சாவூரோ சென்றுதான் படிக்கவேண்டும் என்றவுடன் ராமநாதனும் அவர் மனைவியும் பிள்ளையை விட்டுப் பிரிந்து இருப்பதை நினைத்து மிக வருந்தினர்.நல்ல வசதியாக வளர்க்கப்பட்டாலும் சங்கரன் படிப்பில் மிக நன்றாக விளங்கியதால் எல்லாவற்றிலும் முதல வகுப்பில் தேறினான். P.U.C முடித்து CA படிக்க நுழைவு தேர்வில் வெற்றியும் கிடைத்ததும் ஒரு பெரிய ஆடிட்டரிடம் ஆர்டிகள் க்லார்காக சேர்ந்து தஞ்சாவூரிலேயே ஒரு விடுதியில் தங்கி வந்தான். நன்றாக படிக்கும் சங்கரன் CAவில் ஐந்தாவது ராங்கில் பிரமாதமாக தேறியதில் வியப்பொன்றும் இல்லை. நல்ல மதிப்பெண்களுடன் தேறியதால் சங்கரனுக்கு சிடி பாங்க் ந்யுயார்க்கில் இருந்து வேலைக்கு அழைப்பு வந்தது.வசதிக்கு ஒரு குறையும் இல்லாத போது நாடு விட்டு வெளி நாடு சென்று வேலை பார்க்கவேண்டிய அவசியம் இல்லை, இந்தியாவிலேயே ஒரு நல்ல வேலைக்கு செல்லும்படி சங்கரனிடம் ராமநாதன் மன்றாடினார். பெரிய பாங்கில் கிடைத்த வாய்ப்பை நழுவ விட மனம் இல்லாமல்,ரெண்டு வருடங்களில் கண்டிப்பாக திரும்பி விடுவதாக சொல்லி அமெரிக்க பயணம் ஆனான் சங்கரன்.
ஒரு வருடத்தில் அங்கேயே பிறந்து வளர்ந்த சித்ரா எனும் பெண்ணுடன் ஆபீஸில் சிநேகமாகி அவளையே திருமணமும் செய்ய முடிவு செய்தபின் ராமனாதனால் ஒன்றும் மறுப்பு கூற இயலவில்லை. விளையாட்டாக ஐந்து வருடங்கள் கழிந்தது. சங்கரனுக்கு ஒரு மகன் பிறந்து அவனுக்கு நான்கு வயது ஆகியிருந்தது. இதற்கிடையில் பல முறை அமெரிக்காவுக்கு வருமாறு சங்கரன் விடுத்த அழைப்பை ராமநாதனும் அவர் மனைவியும் ஏற்க மறுத்துவிட்டனர். ஆசாரமும் ஆன்மிகமுமே வாழ்க்கையாக கொண்டிருந்த ராமனாதனால் அமெரிக்க வாழ்கையை ஏனோ ஏற்க இயலவில்லை. சங்கரன் மகன் கணேஷுக்கு ஒன்பது வயதானதும் அவனுக்கு பூணல் போட ஏற்பாடு செய்து,அவர்கள் பேரனை பார்க்க கண்டிப்பாக வரவேண்டும் என்று டிக்கட்டும் அனுப்பிவைத்தான். மறுக்க முடியாமல் ராமநாதனும் அவர் மனைவியும் ந்யுயார்க் பயணம் ஆனார்கள்.
ஏர்போர்ட் சென்று அழைத்து வந்த சங்கரன், கூட தன் மகன் கணேஷையும் அழைத்து சென்றான். கணேஷை பார்த்த ராமநாதனும் அவர் மனைவியும், அவன் அப்படியே சங்கரனை வார்ப்பு எடுத்தாற்போல் இருப்பது கண்டு ஆச்சரியம் அடைந்தனர். பூணல் மிக நன்றாக நடந்தேறியது. தாத்தா பாட்டி என்று அவர்களிடம் ஒட்டிக்கொண்ட கணேஷுக்கு ராமநாதனின் கம்பீரமான தோற்றமும் அவரது உண்மையான பாசமும் அவரிடம் ஒரு பிணைப்பை ஏற்படுத்தியதில் வியப்பில்லை, இத்தனை வருடங்கள் ஏன் வரவில்லை என்று அவரை கேட்டதற்கு, ராமநாதன் தங்களுக்கு இந்திய வாழ்கை முறை மிகவும் பிடித்து விட்டதால் அமேரிக்கா வர இயலவில்லை என்று கூறினார். மிக புத்திசாலியான கணேஷுக்கு அவர் முகத்தில் எப்போதும் இருக்கும் ஒரு சோகத்தின் காரணம் அறிய ஆவலாக இருந்தான். ஒரு நாள் தனியாக இருந்த ராமனாதனை பார்த்து, " Thaatha, I see that you always look like longing for something that you have lost! What is troubling you? Can you please share it with me." என்றான். மனதில் பொங்கி எழுந்த எண்ணங்களை மறைக்க இயலாமல், கண்ணில் வழியும் நீருடன் அவனை நோக்கி "சொல்லறேன் கணேஷ்." என்று பேச ஆரம்பித்தார் ராமநாதன்.
ஒரே பிள்ளையான சங்கரனை தஞ்சாவூரில் படிக்க அனுப்புவதையே மனம் விரும்பாததையும், அவன் அவர்களை பிரிந்து அமேரிக்கா சென்றதும் தன் மனைவி அதிர்ச்சியில் ஒரு வருடம் பேசாமல் பிரமை பிடித்தாற்போல் இருந்ததையும் சொல்லிவிட்டு, சங்கரன் இல்லாமல் தனியாக வாழ்வதில் அவர்களுக்கு பிரியம் இல்லை என்றும் சொன்னார். கண் இமைக்காமல் கேட்டுக்கொண்டிருந்த கணேஷ் அவரை கட்டி அணைத்து ஒரு முத்தம் கொடுத்து விட்டு, " Thaatha this is a simple matter. You should have told me earlier," என்று கூறியவாறே வெளியில் சென்றான்.
அன்று இரவு சங்கரனிடம் தங்களுக்கு இந்தியா செல்ல ஏற்பாடு செய்யுமாறு கேட்ட ராமநாதனிடம் இன்னும் ஓரிரு மாதம் இருங்களேன் அப்பா என்றான் சங்கரன். பக்கத்தில் இருந்த கணேஷ் "Yes Thaatha, my exams will be over by this month, so that I can also plan to leave with you to India" என்றதும் அதிர்ந்து போனான் சங்கரன். என்னடா சொல்லறே நீ யும் போறயா? என்று கேட்டான். கணேஷ் அமைதியாக, "Dad, you know I do not dig this place. I am so excited about doing my IIT and then my MBA in Ahmedabad. So let me do atleast the remaining 9 years of my studies in India and be with Thaatha and Paatti..I want to give them their lost happiness, Dad.".என்றான். என்ன சொல்வது என்று அறியாமல் நின்றனர் சங்கரனும் அவனது மனைவியும். சிறு பிள்ளையென நினைத்த கணேஷின் அற்புதமான சிந்தனையும், தங்கள் மனதில் இருந்த ஆசையை தீர்க்க அவன் செய்த காரியத்தின் சிறப்பையும் கண்டு மனம் உருகி மெய் மறந்தார் ராமநாதன்.
ஒரு வருடத்தில் அங்கேயே பிறந்து வளர்ந்த சித்ரா எனும் பெண்ணுடன் ஆபீஸில் சிநேகமாகி அவளையே திருமணமும் செய்ய முடிவு செய்தபின் ராமனாதனால் ஒன்றும் மறுப்பு கூற இயலவில்லை. விளையாட்டாக ஐந்து வருடங்கள் கழிந்தது. சங்கரனுக்கு ஒரு மகன் பிறந்து அவனுக்கு நான்கு வயது ஆகியிருந்தது. இதற்கிடையில் பல முறை அமெரிக்காவுக்கு வருமாறு சங்கரன் விடுத்த அழைப்பை ராமநாதனும் அவர் மனைவியும் ஏற்க மறுத்துவிட்டனர். ஆசாரமும் ஆன்மிகமுமே வாழ்க்கையாக கொண்டிருந்த ராமனாதனால் அமெரிக்க வாழ்கையை ஏனோ ஏற்க இயலவில்லை. சங்கரன் மகன் கணேஷுக்கு ஒன்பது வயதானதும் அவனுக்கு பூணல் போட ஏற்பாடு செய்து,அவர்கள் பேரனை பார்க்க கண்டிப்பாக வரவேண்டும் என்று டிக்கட்டும் அனுப்பிவைத்தான். மறுக்க முடியாமல் ராமநாதனும் அவர் மனைவியும் ந்யுயார்க் பயணம் ஆனார்கள்.
ஏர்போர்ட் சென்று அழைத்து வந்த சங்கரன், கூட தன் மகன் கணேஷையும் அழைத்து சென்றான். கணேஷை பார்த்த ராமநாதனும் அவர் மனைவியும், அவன் அப்படியே சங்கரனை வார்ப்பு எடுத்தாற்போல் இருப்பது கண்டு ஆச்சரியம் அடைந்தனர். பூணல் மிக நன்றாக நடந்தேறியது. தாத்தா பாட்டி என்று அவர்களிடம் ஒட்டிக்கொண்ட கணேஷுக்கு ராமநாதனின் கம்பீரமான தோற்றமும் அவரது உண்மையான பாசமும் அவரிடம் ஒரு பிணைப்பை ஏற்படுத்தியதில் வியப்பில்லை, இத்தனை வருடங்கள் ஏன் வரவில்லை என்று அவரை கேட்டதற்கு, ராமநாதன் தங்களுக்கு இந்திய வாழ்கை முறை மிகவும் பிடித்து விட்டதால் அமேரிக்கா வர இயலவில்லை என்று கூறினார். மிக புத்திசாலியான கணேஷுக்கு அவர் முகத்தில் எப்போதும் இருக்கும் ஒரு சோகத்தின் காரணம் அறிய ஆவலாக இருந்தான். ஒரு நாள் தனியாக இருந்த ராமனாதனை பார்த்து, " Thaatha, I see that you always look like longing for something that you have lost! What is troubling you? Can you please share it with me." என்றான். மனதில் பொங்கி எழுந்த எண்ணங்களை மறைக்க இயலாமல், கண்ணில் வழியும் நீருடன் அவனை நோக்கி "சொல்லறேன் கணேஷ்." என்று பேச ஆரம்பித்தார் ராமநாதன்.
ஒரே பிள்ளையான சங்கரனை தஞ்சாவூரில் படிக்க அனுப்புவதையே மனம் விரும்பாததையும், அவன் அவர்களை பிரிந்து அமேரிக்கா சென்றதும் தன் மனைவி அதிர்ச்சியில் ஒரு வருடம் பேசாமல் பிரமை பிடித்தாற்போல் இருந்ததையும் சொல்லிவிட்டு, சங்கரன் இல்லாமல் தனியாக வாழ்வதில் அவர்களுக்கு பிரியம் இல்லை என்றும் சொன்னார். கண் இமைக்காமல் கேட்டுக்கொண்டிருந்த கணேஷ் அவரை கட்டி அணைத்து ஒரு முத்தம் கொடுத்து விட்டு, " Thaatha this is a simple matter. You should have told me earlier," என்று கூறியவாறே வெளியில் சென்றான்.
அன்று இரவு சங்கரனிடம் தங்களுக்கு இந்தியா செல்ல ஏற்பாடு செய்யுமாறு கேட்ட ராமநாதனிடம் இன்னும் ஓரிரு மாதம் இருங்களேன் அப்பா என்றான் சங்கரன். பக்கத்தில் இருந்த கணேஷ் "Yes Thaatha, my exams will be over by this month, so that I can also plan to leave with you to India" என்றதும் அதிர்ந்து போனான் சங்கரன். என்னடா சொல்லறே நீ யும் போறயா? என்று கேட்டான். கணேஷ் அமைதியாக, "Dad, you know I do not dig this place. I am so excited about doing my IIT and then my MBA in Ahmedabad. So let me do atleast the remaining 9 years of my studies in India and be with Thaatha and Paatti..I want to give them their lost happiness, Dad.".என்றான். என்ன சொல்வது என்று அறியாமல் நின்றனர் சங்கரனும் அவனது மனைவியும். சிறு பிள்ளையென நினைத்த கணேஷின் அற்புதமான சிந்தனையும், தங்கள் மனதில் இருந்த ஆசையை தீர்க்க அவன் செய்த காரியத்தின் சிறப்பையும் கண்டு மனம் உருகி மெய் மறந்தார் ராமநாதன்.
Friday, 30 October 2009
It is true that the Soaps aired on TV are fictions. Still there must be a limit for portraying the villainous charatcters in a macabre way. Oflate in Tamil TV the serial programmes aired contain so much violence, brutal killings and show scant respect for the Police Force by blatantly displaying acts of bribery and being in cahoots with criminals. At times the criminal ideas enacted are so original that I shudder to think what will happen if the criminals start using them in real life. This is because the serials show their characters doing these things with such impunity and also getting away with it. There should be stricter norms for permitting violence in TV's as this is a very Powerful Visual Media which makes a strong impact on the viewers, especially the younger audience in their formative years. Through this Blog I am appealing to all the illustrious TV Serial producers to PLEASE have a re-look at their unreleased episodes and do a litle moderation required, keeping in mind their own kids. Our small screen as well as Big Screen producers are so Talented and Brilliant film makers that I am sure they can dish out better product than these sickening, macabre and un wanted filth into our drawing rooms. Iam not saying this happens only in Tamil TV and may well be the scenerio in others as well. I am pointing out because I want to rectify my house before attempting to reform the world. I request the concerned to take this as an appeal for some consideration rather than an accusation or criticism.
Wednesday, 28 October 2009
I can imagine the reaction of most of the viewers when they see this title! How often have you said the Truth in situations when it would have been convenient not to say it. I had been shifting from one job to another rather frequently and I was once asked , "Why I changed so many Jobs?". The convenient answer could have been looking for better prospects, job satisfaction etc. Instead I chose to say the truth that I did not have enough work to match my Salary. It really jolted my interviewer. He recovered quickly and continued with the Interview. Needless to say that he looked a bit disturbed. His next question was, how would I react if I were to be posted in a Loss Making Unit of the Organisation.(I am a Qualified Accountant). I looked him in the eye and said that if the Unit was making Loss because of the wrong choice of product or wrong people heading the Unit then only God could help him. However if it was making Loss due to faulty systems, wrong financial decisions etc then I could help the Unit to turnaround. I did get the Job and the Unit turned around so well that It established a record of reaching the financial / commercial targets for 48 months continuously without a break. Another instance that comes to my mind is a negotiation with a major supplier of our organisation. As usual he insisted that the rates quoted by him were final and that he could not reduce them further. We badly needed the goods and he was indeed a quality supplier. However since our final product did not have sufficient margin to afford this material cost we were in a fix. I asked the supplier as to what is the margin that he would like to have on his sale and to produce the cost details for the material he supplied. I agreed to protect his margin over and above the "Truthful Cost". Believe it or not, the price dropped by a whopping 5% and we could accomodate the cost within our product. It is the fear of protecting the margin that makes us act greedily at times and a little bit of truth about our "Real wants and Needs" could solve the problem. Are we ready?
Wednesday, 21 October 2009
Tender and small was I, holding his hand
Groping wildly for his smiling face
Spoke my first word unlike the rest
yes, it was ppa...and not ..mma...
It sent him spinning with delight
Boasting that I was Papa's girl
Times when I tried to turn on my belly
Felt his hands cover my face, lest I hurt
Cry I did when I felt hungry but
Moist would get his eyes with tears
Tripping and falling I learnt to walk
With him along attending to the shock
Nothing but the best would he choose for me
Because I am his most precious find
Day or night it never really mattered
He just got me whatever I wanted
Yes, I chose my Prince Charming out of blue
Summoned my dad and told him to do
Anything he wants but get me the dude
More often than not, I wonder what is it
That bonds him ever so much with me
I have no answer but this much I can say
I would always want him as my Dad , I Pray
Monday, 19 October 2009
நம் வாழ்க்கையில் மிக முக்யமான ஒரு அங்கம் வகிக்கும் பிணைப்பு நட்பு தான் என்றால் அது மிகையாகாது. மனைவீ, மக்கள், தாய், தந்தை என பல உறவுகளுடன் வாழும் நமக்கு ஒரு குளிர் தென்றல் போல அமைவது நட்பு தான். நான் பல முறை பிரச்சினைகளில் சிக்கியபோதெல்லாம் தீர்வுக்கு நாடிய ஒரு உறவு நட்பு தான். ஒருஎதிர்பார்ப்பே இல்லாமல் நேசக்கரம் நீட்டும் நட்பு கடவுள் நமக்கு அளித்த ஒரு வரம் என்று கூட சொல்லலாம் .பள்ளிப்பருவத்தில் இருந்து வாழ்வின் கடைக்காலம் வரை துணை வருவதும் நட்பு தான். இத்தகைய நட்பை தேர்ந்து அறிவதும்,தொடர்ந்து வளர்ப்பதும் மிக அவசியம். நல்ல நட்பின் உன்னத அடையாளங்களில், ஓருவருக்கொருவர் எதிர்பார்ப்பின்றி உதவுவது, ஒருவர் சுக துக்கங்களில் அழைப்பை எதிர்பாராமல் கலந்து கொள்வது, மற்றும் ஒருவர் இடையூறுகளில் உடன் சென்று உதவுவது போன்றவை அடங்கும். தவறு செய்யும்போது சுட்டிக்காட்டி திருத்துவதும் நல்ல நட்புக்கோர் அடையாளம். அலுவலக நண்பர்கள் ஒருவருக்கு ஒருவர் உதவுவது பெரிய விஷயம் இல்லை என்றாலும் எனக்கு வாய்த்த ஒரு நண்பரின் தன்னலமற்ற அன்பினை என்னால் மறக்க இயலாது. ஒரு சமயம் என் மகளுக்கு உதவும் பொருட்டு என் மனைவி அமெரிக்காவிற்கு ஒன்பது மாதங்கள் செல்ல நேர்ந்தது. எனக்கு தனியாக இருந்தோ, சமையல் வேலையோ செய்து பழக்கமில்லை. ஹோட்டல் சாப்பாடு ஒன்பது மாதங்களில் என் உடம்பில் தோற்றுவிக்கும் மாற்றங்களை நினைத்துக்கூட என்னால் பார்க்க முடியவில்லை. அப்போது, தனியாக வசித்து வந்த என் அலுவலக நண்பர் என் கூட இருந்து சமையல் செய்வது தவிர என்னை ஒரு சிறு குழந்தையை போல் கவனித்துக்கொண்டது [என் வயது 58 மற்றும் உயர் ரத்த அழுத்தம்] என்னால் மறக்க முடியாத ஒரு அனுபவம். ஆன்மீகத்தில் மிகுந்த ஈடுபாடு கொண்டிருந்த அவரது தினசரி பூஜையும், நல்ல பழக்க வழக்கமும் அந்த ஒன்பது மாதங்களில் என்னுள் ஒரு புதிய மாற்றத்தையே உண்டாக்கியது. இதுதான் நட்பின் விசேஷமோ!
Sunday, 18 October 2009
கம்ப்யுட்டர் யுகத்தில் கால் சென்டர்களுக்கு மவுசு வந்தாலும் வந்தது இளம் பெண்களும் இளைஞர்களும் போட்டி போட்டுக்கொண்டு படிக்க ஆரம்பித்ததில் வியப்பில்லை. ஆனால் இந்த வேலையின் இரவு பகலென்று பார்க்காத ஒரு வேலை நியமம் பலர் வாழ்க்கையில் பிரச்சனைகள் உண்டு பண்ண ஆரம்பித்தது. கல்யாணம் ஆனவர்கள் மட்டும் அல்லாமல் இளம் ப்ராயத்தினரையும் இது வெகுவாக பாதித்தது. நாள் முழுவதும் வேலை செய்த பின் களைத்து வரும் போது போதிய தூக்கமோ அல்லது ஓய்வோ கிடைக்காமல் உடல் நலம் பாதிப்பது ஒரு புறம். உடனேயே தூங்கிவிட்டு பின்னர் திரும்பவும் இரவு வேலைக்கு செல்வதால் மனதுக்கு ஒரு இளைப்பாற்றல் இன்மையால் வரும் மன இறுக்கம், மற்றும் சோர்வு நாளடைவில் விரக்தியாக மாறுவதுதான் அபாயம். இந்த தருணத்தில் தான் பலர் தடம் புரண்டு வேண்டாத வழிகளில் போவதும், தகாத பழக்க வழக்கங்களுக்கு ஆளாகுவதும் நேருகிறது. எல்லோருமே இப்படித்தான் என்றும் கூறிவிட முடியாது. ஒரு சிலர் நல்ல மனோ திடம் கொண்டு தங்கள் வாழ்கை வழி முறைகளை நன்றாய தன துணையுடன் கலந்து ஆலோசித்து ஒரு விதி முறையை ஏற்படுத்திக்கொண்டு வேலைகளை பகிர்ந்து கொண்டு இருந்தால் பிரச்சினைகள் இருப்பதில்லை. ஆனால் இத்தகைய மனப்பான்மை உடையவர்கள் நூற்றுக்கு பத்து சதவீதம் மட்டுமே என்பதுதான் கவலை தரும் விஷயம். தாம்பத்யம் என்பது ஒரு சுவையான நீண்ட கால ஒப்பந்தம். இதில் இரு தரப்பினரும் ஒருவரை ஒருவர் புரிந்த கொள்வது எவ்வளவு அவசியமோ அவ்வளவு அவசியம் ஓருவருக்கொருவர் விட்டுக்கொடுப்பதும்! ஒரு குழந்தை பிறந்துவிட்டால் நிலைமை இன்னும் கடினமாகிவிடும். இரவு வேளைகளில் பணிக்கு சென்று விட்டு வரும்போது வழியில் நிகழும் ஒரு சில வன்முறைகள், தினசரியில் நாள்தொறும் வருவது, இன்னும் கவலை அளிக்கும் விஷயம். ஆகவே, நல்ல மனக்கட்டுப்பாடும், கூட்டுககுடும்பம் அல்லது பெரிய உறவினர்களின் அருகாமையில் இருக்கும் வசதியும் இருந்தால் மட்டுமே இம்மாதிரி வேலைகளை மேற்கொள்வது உசிதமானது. என்னைக் கேட்டால் பெண்கள் இம்மாதிரி வேலைகளுக்கு செல்வதை தவிர்ப்பது நல்லது என்பேன். பெண்கள் பலவீனமானவர்கள் என்பதால் அல்ல, பெண்கள் மென்மையானவர்கள், மற்றும் அமூல்யமானவர்கள் என்பதால்
அமெரிக்க வாழ்க்கையிலே ஒரு பார்வையை காட்டும் தரமான தமிழ் திரைப்படம். ஒரு சிறிய குடும்பம் எப்படி தன்னுடைய அஜாக்ருதையினால் பாலியல் வன்முறை செய்யும் ஒருவனின் பிடியில் சிக்குகிறது என்பதுதான் கதை. சற்றும் விகார மில்லாமல் காட்சிகளை அமைத்திருக்கும் விதமும், முக்ய கதா பாத்திரங்களின் நடிப்பும் மிக அருமை. பல நாட்களுக்கு பிறகு ஒரு நல்ல படம் பார்த்த மகிழ்வு தரக்கூடிய படம்.
Monday, 12 October 2009
வழக்கம் போல் காலை டிபன் ஆனதும் ஆபீசுக்கு கிளம்பினார் வரதன். லக்ஷ்மீ, என்னோட கேஸ் கட்டு எங்கேன்னு பாரேன், காணோம் என்றவரை பார்த்து பொருமினாள் அவர் மனைவி. ஆமாம் தினமும் கோர்ட்டுக்கு போறதுதான் பெரிசா இருக்கு, ஒரு நல்ல வருமானம் உண்டா. நகை நட்டுன்னு வாங்கிக்க முடியறதா, என்ன பொழப்போ என்றாள். மிகவும் நேர்மையாக தொழில் செய்யும் வரதனுக்கு பெரிய வருமானம் இல்லாததில் ஒன்றும் வியப்பில்லை தான். என்ன செய்வது. பொய்யும் பித்தலாட்டமும் நிறைந்த உலகில் நேர்மையான கேஸ் மட்டும் தான் நடத்துவேன் என்றால் எப்படி பிழைப்பது. சில பாங்க் வாடிக்கை யாளர்களுக்கு லீகல் அட்வைசராக இருப்பதால் மாதம் தோறும் ஒரு நல்ல தொகை வந்து கொண்டு இருந்தது. எனினும் லக்ஷ்மிக்கு தன கணவர் இப்படி நேர்மை நேர்மை என்று சம்பாதிக்காமல் தன மூளையை வீனடிப்பதாகவே தோன்றியது.
கேஸ் கட்டுகளை கொடுத்த லக்ஷ்மி வாசலில் பெரிய கார் ஒன்று வந்து நிற்பதை கண்டு, ஏன்னா, யாரோ வாடிக்கைகார போல இருக்கு, பாருங்கோ என்றாள். காரிலிருந்து பருமனாய் ஒரு வாலிபன் உள்ளே வந்தான். அய்யா என் பேர் நாராயணன். நான் குடி இருக்கும் வீட்டுக்காரர் என் மீது கேஸ் போட்டிருக்கார். நீங்கள் தான் என் பக்கம் ஞாயம் வாங்கி கொடுக்கணும் என்றான். என்ன கேஸ் என்று விவரமா சொல்லு என்ற வரதனிடம், தான் சென்ற 15 வருடங்களாக அதே வீடடில் குறைந்த வாடகையில் குடி இருப்பதாகவும், அந்த வீடு இருக்கும் ஏரியா அருமையான இடம் என்பதால் அந்த வீட்டை எப்படியும் சொந்தமாக தானே மாற்றி கொள்ள ஆசை படுவதாகவும் சொன்னான். கேஸ் விவரம் பூராவும் படித்து விட்டு பின்னர் சொல்வதாக கூறி அவனை அனுப்பினார். அந்த கேஸ் விவரங்களை கண்டறிய முயன்றதில் வீட்டு சொந்தக்காரர் ஒரு ஆசிரியர் என்றும்,அவரது ஒரே சொத்து அந்த வீடு தான் என்றும் அறிந்தார். அநியாயமாக அந்த வீட்டை பறிக்க நினைக்கும் அந்த வாலிபனை நினைத்து மனம் கொதித்தார். மறுநாள் அவன் மீண்டும் வந்து என்ன முடிவு வரதன் சார் என்று கேட்டதும், நான் உங்கள் கேசை எடுத்துக்கொள்ள இயலாது. நீ செய்வது மிகவும் அநியாயம். அவருடைய ஒரே சொத்தான வீட்டை இழந்தால் அவரால் வாழவே முடியாது என்றார். ஐயா, நீங்கள் ஏன் அதைப்பற்றி வீணாக கவலை படுகிறீர்கள். உங்களுக்கு பீசாக இருபத்தி ஐயாயிரம் ரூபாய் கொடுக்கிறேன். நன்கு வாதாடி வழக்கை ஜெயிப்பதுதான் உங்களுடைய வேலை என்றான் அந்த இளைஞன். இல்லேடாப்பா, நேர்மையான வழக்கைத்தான் நான் எடுத்து நடத்துவேன் என்ற வரதனிடம், ஏளனமாக சிரித்தவாறே நாய் விற்ற காசு கொலைக்காது சாமி என்றான். அதிர்ந்த வரதன், ஆமாம், நாய் விட்ற காசு குலைக்காது தான், ஆனால் அது மிக நாறும்! எனக்கு நாற்றத்தை கண்டால் அருவருப்பு என்று உள்ளே சென்றவரை மிகவும் பெருமையாக பார்த்தாள் லக்ஷ்மீ.பின்னர் அந்த ஆசிரியரிடம் போனில் பேசிய வரதன் அவருடைய கேசை தானே எடுத்துக்கொள்வதாகவும், வென்ற பின் அவரால் முடிந்த பீசைக் கொடுத்தால் போதும் என்றும் சொன்னார். மனம் நெகிழ்ந்த ஆசிரியர், தன குடும்பத்துடன் அவர் வீட்டிற்கு வந்து எல்லாவித விவரங்களையும் அளித்தார். நல்ல ஆதாரங்கள் நேர்மையாக இருந்ததால் மிகவும் எளிதாக கேஸ் முடிந்து ஆசிரியர் பக்கம் தீர்ப்பும் ஆனதும்,ஒரு தட்டில் வெற்றிலை, பாக்கு , பழத்துடன் ரூபாய் ஐந்தாயிரம் பணமும் இட்டு வரதன் முன் வைத்த ஆசிரியரை நோக்கி புன்முறுவல் பூத்தார் வரதன்.
அன்று ராஜேஷுக்கு பிடித்த பாகற்காய் பிட்லே செய்து விட்டு அவன் வரவை ஆவலுடன் எதிர்பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள் ரேவதி. திருமணம் ஆகி ஆறு மாதங்கள் ஆகியும் கூட்டுக் குடும்பம் என்பதால் அதிகம் வெளி வாசல் என்று செல்வதற்கு இயலாத ஒரு சூழ்நிலை. அதில் சற்று வருத்தம் என்றாலும், ராஜேஷின் மிக நல்ல குணமும், அவளிடம் அவன் வைத்திருந்த ஒரு அபரிமிதமான பாசமும் அந்த ஏக்கத்தை கொஞ்சம் தீர்த்தது. தனியார் கம்பெனியில் பெரிய ஜெனெரல் மனேஜராக பணி புரியும் ராஜேஷுக்கு கை நிறைய சம்பளம் மற்றும் கார், வீடு, டெலிபோன் என்று எல்லா சொவ்கரியமும் கிடைத்ததால் வாழ்க்கை சுகமாகத்தான் இருந்தது. மாமனார் மாமியார் சற்று ஆச்சாரமாக இருப்பவர்கள் என்பதால் சமையல் அறையும் பூஜை அறையும் மிக சுத்தமாக இருக்க வேண்டும்.
தினம் சமையல் முடித்து மாமனார் மாமியாருக்கு பத்து மணிக்கு உணவு அளித்துவிட்டு சற்று ஒய்வு எடுப்பது ரேவதியின் வழக்கம். மாடர்னாக வளர்ந்த பெண் காலையில் டிபனும் மதியம் பனிரெண்டு மணிக்கு மேல் உணவும் சாப்பிட்டு பழகியதால் காலை உணவு இல்லை. சிறு வயதிலேயே காண்வென்டில் படித்ததால் பூஜை புனஸ்காரங்கள் அதிகம் ஈடுபாடு இல்லை. ரேவதியின் மாமியாருக்கு தன மருமகள் பூஜை செய்யாததும், நேரத்தில் சாப்பிடாமல் மதியம் வரை இருப்பதும் பிடிக்கவில்லை. மாலை ராஜேஷ் வீடு வந்ததும், எங்களை சற்று பெருமாள் கோவிலுக்கு கார்லே கூட்டிண்டு போறயா. வீட்டுலே ஒரு ஸ்லோகம், பூஜை ஒன்னும் இல்லாம வெறிச்சுனு இருக்குடா என்றாள் மாமியார். ரேவதியின் முகம் வாடிப் போனதை கண்ட ராஜேஷ், இதோ குளிச்சுட்டு வரேன் போகலாம் என்று குளியலறைக்கு சென்றான். போகும் வழியில் தன ஆபீஸ் பையில் இருந்து ரெண்டு முழம் மல்லி பூவும், படிக்க ரீடர்ஸ் டைஜஸ்ட் புத்தகம் இரண்டையும் ரேவதி கையில் கொடுத்தான். கோவிலில் இருந்து திரும்பிய ராஜேஷ் அவனுக்கு மிகவும் பிடித்த பாகற்காய் பிட்லேயின் ருசியில் மனம் மகிழுந்து, அது எப்படி நீ பண்ணற பிட்லே மட்டும் இவ்வளவு நல்லா இருக்கு என்றான். கண்ணில் பொங்கிய நீரை மறைத்தவாறே, ஆமாம் எனக்கு சமைக்கதானே தெரியும் ஸ்லோகமும் பூஜையுமா பண்ண தெரியும் என்றாள். பழங்கால மனிஷி அம்மா, பூஜையே வாழ்க்கைனு வளந்தவ, அதான் அப்படி சொல்லறா. அதை பெரிசா எடுத்துக்காதே. உன்னுடைய அருமை தெரிஞ்ச நான் இருக்கேன். கவலை படாதே என்ற ராஜேஷிடம் ஒன்றிப்போனாள் ரேவதி. சொல்லமறந்திட்டேனே, எனக்கு வாஷிங்க்டன்லே ரெண்டு மாசம் மார்கடிங் டூர் அனுப்புகிறார்கள். மனைவியையும் அழைத்துப்போக அனுமதி கிடைத்து விட்டது! சந்தோஷமா என்றான். என்னங்க, மாமனார் மாமியாரை தனியா விட முடியாது என்று தானே நாம இன்னும் ஹனிமூன் கூட போகாம இருக்கோம். ரெண்டு மாசம் உங்க கூட நான் எப்படி வரது. என்றாள் ரேவதி. அந்த கவலை உனக்கு வேண்டாம். அம்மாவுக்கும் அப்பாவுக்கும் அவங்க வெகு நாளா ஆசைப்பட்ட காசி ராமேஸ்வரம் மற்றும் ஹரித்வார் ரிஷிகேஷ் ட்ரிப் பாகேஜ் டூர்லே ஏற்பாடு பண்ணிட்டேன். சரியா ரெண்டு மாசம் ட்ரிப். நாம் திரும்பி வந்தப்புறம் தான் அவங்க வருவாங்க. என்ன திருப்தியா என்றவனை அணைத்துக்கொண்டு, என் புருஷன் தான் ஒசத்தி என்று சின்ன குழந்தையைப் போல் சிரித்தாள் ரேவதி. . .
ஊரிலேயே சற்று வசதியான குடும்பம் என்று சொல்லத் தக்கது மணி ஐயரின் வீடு. தன மனைவி கல்யாணியுடன் அந்த பெரிய வீடடில் தனியாக வாசம் செய்து வந்த அந்த தம்பதியருக்கு குழந்தைகள் இல்லாதது ஒரு பெரிய குறைதான். உள்ளூர் மணியமாக இருந்த மணி ஐயருக்கு நில புலன்கள் ஏராளம்.அவரது தம்பிக்கு நான்கு ஆண் குழந்தைகள் இருந்ததால் ஒரு பிள்ளையை தான் தத்து எடுத்து வளர்க்கும் எண்ணம் அவர் மனதில் தோன்றியதில் ஆச்சரியம இல்லை. தன மனைவி கல்யாணியிடம் அது பற்றி பேசும்போது அதில் சுவாரசியம் காட்டாதது கண்டு விட்டு விட்டார். பெரிய மணியம் என்பதால் அவர் வீடடில் எப்போதும் பணி ஆட்கள் புடை சூழ கல கல வென்று இருக்கும். ஒரு பொங்கல் அன்று அவர் நிலத்தை பார்த்துக்கொள்ளும் முனியன் அதில் விளைந்த அரிசி, வாழை, கரும்பு மற்றும் இதர சாமான்களை வண்டி நிறைய வீடடில் கொண்டு வந்து கொடுத்தான். அவன் கூடவே சுட்டியாக துரு துரு என்று ஒரு சின்னம் சிறிய பெண் வருவதை கண்ட கல்யாணிக்கு அந்த குழந்தை யிடம் பேச வேண்டும் போல் தோன்றியது. ஏய் பாப்பா, இங்கே வாயேன் என்று அழைத்தாள். என்ன மாமி கூப்டீங்களா என்றவாறே ஓடி வந்தவளை தன மடியில் அமர்த்திக்கொண்டாள். உன் பெயர் என்னம்மா என்று கேட்டதும் என் பெயர் மீனாக்ஷி மாமி என்றாள் அந்த சிறுமி. ஆகா! பெரிய அழகிய விழியுடன் இருந்த அச் சிறுமிக்கு எத்தனை பொருத்தமான ஒரு பெயர் என்று வியந்தாள் கல்யாணி.பள்ளிக்கூடம் போவதாகவும், ஒண்ணாம் க்ளாஸ் என்றும் பட பட வென்று பேசிய அவளையே பார்த்து கொண்டிருந்த கல்யாணியை என்ன குட்டி ஒன்னையும் மயக்கிட்டாளா என்ற மணி ஐயரின் குரல் சுய நினைவுக்கு வர வைத்தது. ஆமான்னா! எத்தன அழகா இருக்கா, எப்படி பேசறா பாருங்கோ.ரொம்ப புத்திசாலியா வருவா போல இருக்கு இல்லே என்றாள். நம்ம முனிய்னோட ஒரே பொண்ணு, தாயில்லாத கொழந்தை, அதான் அவனோடயே சுத்திண்டு இருக்கா என்றார் மணி ஐயர். கண்ணில் நீர் துளிர் விட நின்ற கல்யாணியை பார்த்து, என்ன கொழந்தைய நீ தத்து எடுத்துக் கலாம்னு நினைக்கிறாயா என்று கேட்டார். என்ன பேச்சு பேசறேள், தாயையும் இழந்துட்டு அப்பாவோட சுத்தி வளைய வர கொழந்தைய அந்த தந்தை யையும் விட்டு பிரிக்க சொள்ளறேளா மகா பாவம்ணா. நான் நினைச்சது வேற என்றாள். சரி, என்ன நினைச்சே சொல்லேன் என்றார் மணி ஐயர். இத்தனை சாமர்த்தியமான குழந்தையை நல்லா பராமரிக்கவோ அல்லது நன்றாக படிக்க வைக்கவோ முனியனுக்கு வசதி இல்லை.நமக்கோ எல்லா வசதிகள் இருந்தும் குழந்தை பாக்கியம் இல்லை. நாம் ஏன இந்த குழந்தையின் படிப்புக்காகவும், பராமரிப்புக்காகவும் ஆகும் செலவை ஏத்துக்க கூடாது? அப்பப்ப நம்ம வீட்டுக்கு வந்து இருந்துட்டு போகட்டுமே.என்ன நான் சொல்லறது என்றாள் கல்யாணி. எத்தனை பெரிய மனசுடி ஒனக்கு, சுய நலமில்லாமே ஒரு காரியம். இப்போதே நான் ஏற்பாடு செய்கிறேன் என்று புறப்பட்டார் மணி ஐயர்.
Sunday, 11 October 2009
மகாலிங்க சுவாமி அர்ச்சகர் ராம தீக்ஷிதர் என்றால் கும்பகோணத்தில் இருந்து மாயாவரம் வரை தெரியாதவர்களே இல்லை என சொல்லும் அளவிற்கு அவரின் குணமும், பக்தியும், தெய்வ வழிபாடும் பிரசித்தம். பரம்பரையாக ப்ரோஹிதமும், பூஜயுமாகவே இருந்துவரும் எளிய குடும்பம் அவருடையது. ஐந்து வருடங்களுக்கு முன்னர் மனைவியை இழந்த அவர் தன ஒரே மகள் பங்கஜத்தை உயிராக நேசித்து வளர்த்ததில் ஆச்சரியம என்ன. காலையில் சூரியன் உதிக்கும் முன்னர் நீராடி கோவிலுக்கு சென்றால் மதியம் உணவுக்கு தான் வீடு வரும் தீக்ஷிதர், வரும் பக்தர்களுக்கு தெய்வம் போல் காட்சி அளித்தார். கோவில் உத்தியோகத்தையே நம்பி வாழும் அவர், பிரமாதமாக ஒன்றும் சேமிக்க இயலாததில் வியப்பென்ன? பங்கஜம் விடு விடு வென்று வளர்ந்து, தேவதை போல் திருமணத்திற்கு தயாராக இருப்பது கண்டு தீக்ஷிதர் கவலைப் படாத நாள் இல்லை. தினசரி ஜீவனத்திற்கு போக மீதி சேமிப்பு என்று ஒரு சிறிய தொகையை வைத்திருக்கும் அவர், திருமண செலவுகளை எப்படி அதில் பூர்த்தி செய்வதென்று மனம் கலங்கினார்.
நாற்பது வருடங்களாக தான் பூஜித்து வரும் ஜோதி மகாலிங்கம் தன்னை கை விட மாட்டார் என்ற அபார நம்பிக்கையில் வாழ்ந்திருந்தார். தினமும் தந்தைக்கு சுவாமி அர்ச்சனைக்காக மலர்களை தொடுத்து கோவிலில் சென்று கொடுப்பாள் பங்கஜம். அபடியே அங்கு சுத்தம் செய்து கோலம் போடுவதும் அவள் தினசரி பணி. மகாலிங்கத்திற்கு பணிவிடை செய்யும் மகளைக்கண்டு பூரித்தார் ராம தீக்ஷிதர்.
நாட்கள் உருண்டோடின. பங்கஜம் இருபத்தி மூன்று வயதை எட்டியதும், தீக்ஷிதர் வயதாகி முன்போல் ஓடி ஆட முடியாமல் சீக்கிரமே களைப்படைய நேர்ந்தது. மனதில் பங்கஜத்தை பற்றிய கவலை விஸ்வ ரூபம் எடுக்க ஆரம்பித்தது. அப்போது அவருடைய ஊர் மணியம் சங்கரையர் அவரிடம் ஒரு நாள். என்ன தீக்ஷிதர் அமெரிக்காவிலே வாஷிங்க்டன் பெருமாள் கோவிலுக்கு ஒரு ஆச்சாரியார் வேணுமாம், போறேளா நல்ல சம்பளம் கிடைக்கும். ஐந்து வருடம் ஒப்பந்தம். பொண்ணுக்கு கல்யாணம் பண்ண ஒரு வழி பிறக்கும் என்றார். ஒரு நிமிடம் மனதிலே தோன்றிய சபலத்தை வென்று, இல்லை மணியம் சார், பர தேசத்தில் போய தான் என் பெண் கல்யாணம் செய்யவேண்டும் என்று மகாலிங்கம் என்னை கை விட மாட்டான். இங்கேயே ஒரு வழி பிறக்கும் என்ற அவரை வினோத மாக பார்த்தார் மணியம்.
ஒரு ஞாயிறன்று காலை பூஜையை முடித்துவிட்டு கற்பூர ஆராதனை தட்டை எடுத்துக்கொண்டு வெளியில் வந்த தீக்ஷிதரின் காலில் எதோ தட்டியதில் நிலை குலைந்து தடு மாறி விழ இருந்தார். அப்போது ஒரு கை ஆதரவாக அவரை அனைத்தது மட்டும் அல்லாமல் , ஆராதனை தட்டையும் தாங்கியது. திரும்பி நோக்கிய அவர் நெற்றியில் பளீரென்று விபூதியுடன் அழகிய ஆஜானுபாகுவாக ஒரு இளைஞன் நிற்பதை கண்டார். மன்னிக்கவும், கால் தவறிடுத்து என்ற அவரிடம், பரவாயில்லை பெரியவரே என்று புன்னகைத்தான் அந்த இளைஞன். உன் பெயர் என்னப்பா என கேட்டதும், தன பெயர் கணேஷ் என்றும் சென்னையில் தனியார் கம்பெனியில் மேனேஜராக வேலை பார்ப்பதாகவும் சொன்னான். கோவில் வேலை முடிந்ததும் உங்களிடம் கொஞ்சம் பேச வேண்டும் அய்யா என்றவனிடம் சரி என்று கூறிய தீக்ஷிதர் உள்ளே சென்றார்.
மதியம் எல்லா வேலைகளையும் முடித்த பின்னர் கோவில் வெளியே வந்த அவர் அங்கே அமர்ந்திருந்த அந்த இளைஞனை பார்த்து என்னப்பா , ஏதோ பேச வேண்டும் என்றாயே என்று அமர்ந்தார். அவர் கால்களை ஒற்றி வணக்கம் செய்தவாறே பெரியவரே நான் கோவிலுக்கு வரும் போது இங்கு ஒரு பெண் சுத்தம் செய்வதையும், மலர்களை தொடுத்து அளிப்பதையும் கண்டேன். எனக்கு அவளை மிகவும் பிடித்து இருப்பதால் அவளுடைய தாய் தந்தையரை பார்த்து பேச விரும்பினேன். தாங்கள் தான் அவளது தந்தை என்று அறிந்ததும் உங்களிடம் பேச வந்தேன். எனக்கு தாய் மட்டும் தான், தந்தை சிறு வயதிலேயே தவறி விட்டதால் தாயிடம் வளர்ந்தேன், எம் எஸ் சி படிப்பு என்றவனை கண்கொட்டாமல் பார்த்தார். அப்பா, அவர் காத்துக்கிட்டு இருக்கார் என்று கையை அசைத்தாள் பங்கஜம். கண்ணில் நீர் சொரிய மகாலிங்க சுவாமியின் சன்னதியை நோக்கி கும்பிட்டவராய் , சம்மதம் என்றார் தீக்ஷிதர்.
Saturday, 10 October 2009
சாரங்கன் கும்பகோணத்தில் கணக்கு வாத்தியாராக ஒரு சிறு பள்ளியில் வேலை பார்த்து வந்தார் தன ஒரே மகன் கணேஷ் நன்றாக படித்து பள்ளியில் முதல மாணவனாக தேர்வு பெற்றதில் அவருக்கு மிகவும் மகிழ்ச்சி.பின்னர் ஓராண்டு காலேஜ் பின் ஐ ஐ டி சென்னையில் கம்ப்யுட்டர் சயின்ஸ் பயின்று அதிலும் முதல ராங்கில் தேர்ச்சி பெற்றான். படிப்பு முழுவதும் ச்காலர்ஷிப்பிலேயே செய்ததால் சாரங்கனுக்கு செலவு வைக்க வில்லை. பின்னர் தான் அமெரிக்கா சென்று மேல்படிப்பு படிக்க விரும்புவதாகவும் அதற்கும் அந்த யுனிவர்சிடியே எயடு கொடுப்பதாகவும் சொன்னவுடன் சாரங்கனால் மறுப்பு சொல்ல இயலவில்லை.
இரண்டு ஆண்டுகளில் எம்எஸ் படிப்பும் முடிந்து. அமெரிக்காவில மிக பிரபலமான ஒரு சாப்ட்வேர் கம்பெனியிலேயே ஆராய்ச்சி பிரிவில் வேலை வாய்ப்பு கிடைத்ததாக கணேஷ் எழுதியதை பார்த்த சாரங்கன் தன மனைவியிடம் கூறினார். ஏம்மா கல்யாணி, நம்ம குழந்தை கடைசி காலத்திலே நம்ம கூட இருக்க மாட்டான் போலே தோன்றதே என்று அங்கலாய்தவரிடம் என்ன சொல்வது என்று புரியாமல் விழித்தாள் கல்யாணி.
எப்படியும் தீபாவளிக்கு வருகிறேன் என்று கணேஷ் சொன்னதில் சற்று மகிழ்ந்த சாரங்கன் ரெண்டு மாதத்தில் வரும் தீபாவளியை எதிர் நோக்கி இருந்தார். சாயங்காலம் சற்று காலாற நடந்துவிட்டு வர எண்ணி கடைத்தெரு பக்கம் சென்றவரை, சாரங்கா என்ற குரல் அழைக்கவே திரும்பி பார்த்தார். அவருடன் படித்த ஜானகி ராமன் என்று அறிந்ததும் ஒரே ஆச்சரியம். கிட்டத்தட்ட முப்பது வருடம் கழிந்து நண்பனைப் பார்த்ததில் மனம் மகிழ்ந்து என்ன ஜானகி எப்படிஇருக்கே என்றார்.தன குடும்பம் சென்னையில் இருப்பதாகவும், தன ஒரே மகள் திருமணம் குறித்து வரன் தேட கும்பகோணம் வந்ததாகவும் சொன்ன ஜானகிராமன், சாரங்கனின் விவரம் கேட்டறிந்தார். எம் எஸ் சி படித்த தன மகளுக்கு கணேஷ் போன்ற வரன் கிடைத்தால் ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கும் என்ற அவரிடம் தன மகன் தீபாவளிக்கு வரும்போது பேசி பார்கிறேன் என்றார் சாரங்கன்.
வீடு வந்தவுடன் மனைவியிடம் விஷயத்தை சொல்லி கணேஷுக்கு நல்ல பொருத்தமா இருக்கும் என்று நினைப்பதாக உரைத்தார். என்ன இருந்தா என்ன, கல்யாணம் ஆன கையோட அமெரிக்காவுக்கு பொண்டாட்டியோட போய்டுவான், நாம தனியா தானே இருக்கணும் என்று கண்ணீர் விட்ட மனைவியை எப்படி தேற்றுவது என்று குழம்பினார் சாரங்கன். ரெண்டு மாதங்கள் உருண்டோடின. கணேஷ் தீபாவளிக்கு முன் தினமே வந்து சேர்ந்தான். அவனிடம் மெதுவாக திருமணத்தை பற்றி பேசிய சாரங்கனிடம், இதெல்லாம் நீங்கள் பார்த்து என்ன செய்தாலும் எனக்கு ஓகே ! என்றான். ஒரு நிமிடம் தன்னை மறந்து மகிழ்ச்சியில் திக்கு முக்காடிப்போன சாரங்கன்,கல்யாணியிடம் சொல்ல விரைந்தார். தீபாவளியை அமர்களமாக கொண்டாடிய சாரங்கன் தன நண்பன் ஜானகிராமன் வீட்டாரை மறுதினம் விருந்துக்கு அழைத்தார். மகள் ஐஸ்வர்யாவுடன் அவர்கள் வந்து ஒரு நாள் முழுவதும் இருந்ததில் எல்லோருக்கும் சந்தோஷம. பெண்ணைப் பார்த்த கணேஷுக்கு மிகவும் திருப்தி என்றவுடன் மற்ற விஷயங்களை பேசி முடித்தார் சாரங்கன். தடபுடலாக நடந்த திருமணத்தில் செல்வந்தரான ஜானகிராமன் ஊரே பிரமிக்கும் வகையில் எல்லா ஏற்பாடுகளும் செய்திருந்தார். திருமணம்ஆகி ஒரு வாரம் ஆன பிறகு, கணேஷ் தன வேலை விசயமாக ஏற்பாடு செய்து விட்டு வர வெளியே சென்றதும் , கல்யாணி சோகமான முகத்துடன் அவரை பார்த்து, ஏன்னா இன்னும் எத்தனை நாள்லே அமெரிக்காவுக்கு கிளம்பறான்? என்றாள். தெரியல்லியே கேட்டு சொல்லறேன் என்று அரை மனதுடன் கூறிய சாரங்கன் பெரு மூச்சு விட்டார். மாலை ஆறு மணி அளவில், அப்பா என்று அழைத்தவாறே உள்ளே வந்த கணேஷ் அம்மாவைப் பார்த்து, அம்மா எல்லா ஏற்பாடும் பிரமாதமா ஆயிடுத்து. பத்து நாளில் வேலையை ஆரம்பிக்கலாம் என்றான். அப்போ அமெரிக்காவுக்கு எப்போ கிளம்புவதாக உத்தேசம் என்று கேட்ட தாயிடம், கண் சிமிட்டியவாறே, ஏம்மா எப்படா இவன் கிளம்புவான் என்று இருக்கா என்றான். பொலபொல வென்று கண்ணில் நீர் வடிய அழ துவங்கினாள் கல்யாணி. என்னம்மா நான் விளையாட்டாக சொன்னால் இப்படியா என்று பதறிய கணேஷ் தந்தையையும் தாயையும் ஒன்றாய் அமர வைத்தான். நீங்கள் நினைப்பது போல அமெரிக்காவில் வேலை செய்யப் போவது இல்லை.. இந்த கம்ப்யுட்டர் யுகத்தில் எங்கே இருந்து கொண்டும் எல்லா வேலையும் செய்ய முடியும். இங்கிருந்தே அமெரிக்காவுக்கு சாப்ட்வேர் அனுப்பவும் ஏற்பாடு செய்துவிட்டேன் என்றான் கணேஷ்!. சந்தோஷத்தில் திக்கு முக்காடிப் போன சாரங்கனும் கல்யாணியும் கணேஷையும் ஐஸ்வர்யாவையும் இறுகப் பிடித்து முத்தமிட்டனர்.
இரண்டு ஆண்டுகளில் எம்எஸ் படிப்பும் முடிந்து. அமெரிக்காவில மிக பிரபலமான ஒரு சாப்ட்வேர் கம்பெனியிலேயே ஆராய்ச்சி பிரிவில் வேலை வாய்ப்பு கிடைத்ததாக கணேஷ் எழுதியதை பார்த்த சாரங்கன் தன மனைவியிடம் கூறினார். ஏம்மா கல்யாணி, நம்ம குழந்தை கடைசி காலத்திலே நம்ம கூட இருக்க மாட்டான் போலே தோன்றதே என்று அங்கலாய்தவரிடம் என்ன சொல்வது என்று புரியாமல் விழித்தாள் கல்யாணி.
எப்படியும் தீபாவளிக்கு வருகிறேன் என்று கணேஷ் சொன்னதில் சற்று மகிழ்ந்த சாரங்கன் ரெண்டு மாதத்தில் வரும் தீபாவளியை எதிர் நோக்கி இருந்தார். சாயங்காலம் சற்று காலாற நடந்துவிட்டு வர எண்ணி கடைத்தெரு பக்கம் சென்றவரை, சாரங்கா என்ற குரல் அழைக்கவே திரும்பி பார்த்தார். அவருடன் படித்த ஜானகி ராமன் என்று அறிந்ததும் ஒரே ஆச்சரியம். கிட்டத்தட்ட முப்பது வருடம் கழிந்து நண்பனைப் பார்த்ததில் மனம் மகிழ்ந்து என்ன ஜானகி எப்படிஇருக்கே என்றார்.தன குடும்பம் சென்னையில் இருப்பதாகவும், தன ஒரே மகள் திருமணம் குறித்து வரன் தேட கும்பகோணம் வந்ததாகவும் சொன்ன ஜானகிராமன், சாரங்கனின் விவரம் கேட்டறிந்தார். எம் எஸ் சி படித்த தன மகளுக்கு கணேஷ் போன்ற வரன் கிடைத்தால் ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கும் என்ற அவரிடம் தன மகன் தீபாவளிக்கு வரும்போது பேசி பார்கிறேன் என்றார் சாரங்கன்.
வீடு வந்தவுடன் மனைவியிடம் விஷயத்தை சொல்லி கணேஷுக்கு நல்ல பொருத்தமா இருக்கும் என்று நினைப்பதாக உரைத்தார். என்ன இருந்தா என்ன, கல்யாணம் ஆன கையோட அமெரிக்காவுக்கு பொண்டாட்டியோட போய்டுவான், நாம தனியா தானே இருக்கணும் என்று கண்ணீர் விட்ட மனைவியை எப்படி தேற்றுவது என்று குழம்பினார் சாரங்கன். ரெண்டு மாதங்கள் உருண்டோடின. கணேஷ் தீபாவளிக்கு முன் தினமே வந்து சேர்ந்தான். அவனிடம் மெதுவாக திருமணத்தை பற்றி பேசிய சாரங்கனிடம், இதெல்லாம் நீங்கள் பார்த்து என்ன செய்தாலும் எனக்கு ஓகே ! என்றான். ஒரு நிமிடம் தன்னை மறந்து மகிழ்ச்சியில் திக்கு முக்காடிப்போன சாரங்கன்,கல்யாணியிடம் சொல்ல விரைந்தார். தீபாவளியை அமர்களமாக கொண்டாடிய சாரங்கன் தன நண்பன் ஜானகிராமன் வீட்டாரை மறுதினம் விருந்துக்கு அழைத்தார். மகள் ஐஸ்வர்யாவுடன் அவர்கள் வந்து ஒரு நாள் முழுவதும் இருந்ததில் எல்லோருக்கும் சந்தோஷம. பெண்ணைப் பார்த்த கணேஷுக்கு மிகவும் திருப்தி என்றவுடன் மற்ற விஷயங்களை பேசி முடித்தார் சாரங்கன். தடபுடலாக நடந்த திருமணத்தில் செல்வந்தரான ஜானகிராமன் ஊரே பிரமிக்கும் வகையில் எல்லா ஏற்பாடுகளும் செய்திருந்தார். திருமணம்ஆகி ஒரு வாரம் ஆன பிறகு, கணேஷ் தன வேலை விசயமாக ஏற்பாடு செய்து விட்டு வர வெளியே சென்றதும் , கல்யாணி சோகமான முகத்துடன் அவரை பார்த்து, ஏன்னா இன்னும் எத்தனை நாள்லே அமெரிக்காவுக்கு கிளம்பறான்? என்றாள். தெரியல்லியே கேட்டு சொல்லறேன் என்று அரை மனதுடன் கூறிய சாரங்கன் பெரு மூச்சு விட்டார். மாலை ஆறு மணி அளவில், அப்பா என்று அழைத்தவாறே உள்ளே வந்த கணேஷ் அம்மாவைப் பார்த்து, அம்மா எல்லா ஏற்பாடும் பிரமாதமா ஆயிடுத்து. பத்து நாளில் வேலையை ஆரம்பிக்கலாம் என்றான். அப்போ அமெரிக்காவுக்கு எப்போ கிளம்புவதாக உத்தேசம் என்று கேட்ட தாயிடம், கண் சிமிட்டியவாறே, ஏம்மா எப்படா இவன் கிளம்புவான் என்று இருக்கா என்றான். பொலபொல வென்று கண்ணில் நீர் வடிய அழ துவங்கினாள் கல்யாணி. என்னம்மா நான் விளையாட்டாக சொன்னால் இப்படியா என்று பதறிய கணேஷ் தந்தையையும் தாயையும் ஒன்றாய் அமர வைத்தான். நீங்கள் நினைப்பது போல அமெரிக்காவில் வேலை செய்யப் போவது இல்லை.. இந்த கம்ப்யுட்டர் யுகத்தில் எங்கே இருந்து கொண்டும் எல்லா வேலையும் செய்ய முடியும். இங்கிருந்தே அமெரிக்காவுக்கு சாப்ட்வேர் அனுப்பவும் ஏற்பாடு செய்துவிட்டேன் என்றான் கணேஷ்!. சந்தோஷத்தில் திக்கு முக்காடிப் போன சாரங்கனும் கல்யாணியும் கணேஷையும் ஐஸ்வர்யாவையும் இறுகப் பிடித்து முத்தமிட்டனர்.
Friday, 2 October 2009
ராஜம் .... என்று அழைத்தவாறே உள்ளே வந்தார் சங்கரன். நம்ம ஜானகிக்கு ஒரு வரன் தரகர் குடுத்தாரோன்னோ அது நன்னா பொருந்தி இருக்காம். மாப்பிள்ளை அமெரிக்காவிலே கம்பியுடர் கம்பனிலே வேலை பார்கிறானாம். இருபத்திநாலு வயதுதானாம். மாசம் 9000 டாலர் சம்பளம். ஒன்னோட புள்ளைக்கு மெயில் எழுதி விவரம் சொல்லிடறேன். மாப்பிள்ளையும் கூட டல்லாஸ்லெ தான் வேலை பார்க்கிறார், அதாலே அவனை ஒரு எட்டு போய பார்த்துட்டு வாடான்னு சொல்லலாம்னு நினைக்கறேன். என்ன சரியா என்று சங்கரன் சொன்னதும் ராஜம் தலை ஆட்டினாள். சங்கரனுக்கு ஒரு மகள் ஒரு மகன், பெயர் சேகர்.. படித்துவிட்டு கலியாணம் ஆன கையோடு தன மனைவீ சுமதியுடன் அமெரிக்காவில் வேலை பார்க்க சென்றுவிட்டான். எட்டு வருடங்கள் ஆகியும் தாயகம் வரும் வாய்ப்பே இல்லை.
சேகருக்கு திருமணம் ஆன போது. ஜானகிக்கு 14 வயது. மன்னி மன்னி என்று சுற்றி வரும் அவளை சுமதிக்கு மிகவும் பிடித்துவிட்டதில் ஆச்சரியம் இல்லை. இன்ஜினீயரிங் கோர்ஸ் முடித்துவிட்டு அமெரிக்காவிலேயே தானும் ஒரு வேலைக்கு செல்ல வேண்டும் என்று ஜானகி விரும்புவது சுமதிக்கு தெரியும். பெண் பார்க்க மாப்பிள்ளை ராஜீவ் ஞாயிற்றுக்கிழமை வருவதாக ஏற்பாடு. ஞாயிறன்று சமையல் வேளையில் முழுகியிருந்த ராஜம் காலிங் பெல் சப்தம் கேட்டு ஓடிப்போய் கதவை திறந்தாள். கையில் காய்கறிகள் மற்றும் இதர சாமான்களுடன் நின்ற சங்கரனை பார்த்தவுடன், “ஏன்னா, ஜானகியை கூட்டிண்டு போயிருக்கலாமே "என்று அவர் கையில் இருந்து சாமான்களை தன கையில் வாங்கி உள்ளே சென்றாள். மாலை ஆறு மணிக்கு மாப்பிள்ளை வீட்டார் வந்து இறங்கினர். ராஜிவ் நல்ல உடற்கட்டுடன் மிக நிறமாகவும் இருந்ததை கண்டு சங்கரனும் ராஜமும் மிக மகிழ்ந்தனர். காபி டிபன் கொடுக்கும் சாக்கில் ஜானகியும் ராஜிவ் பக்கம் ஒரு பார்வையை விட்டு தன்னுடைய சம்மதமும் சொன்னவுடன் சங்கரன் மற்ற விஷயங்களை பேசத்தொடங்கினார். ஒரு நகை கடையைப்போல் இருந்த மாப்பிளையின் தாயார் கேட்ட எல்லா அயிட்டங்களுக்கும் ஓகே ஓகே என்று கூறிய சங்கரன் கடைசியாக சொன்ன 100 பவுன் கொஞ்சம் கவலையை அளித்தது. ரிடையர் ஆன பின் பி எப், க்ராசுவிடி என்று வந்த பணத்தில் தான் அன்றாட ஜீவனத்திற்கென்று ஒரு பெரும் பகுதியை முதலீடு செய்திருந்தார். ஜானகியின் திருமண செலவிற்கு என்று வைத்திருந்த தொகையில் இந்த நூறு பவுன் கொடுப்பது முடியாது என்று சங்கரனுக்கு கண்டிப்பாக தோன்றவே மனம் குழம்பினார். சங்கரனின் குழப்பத்தை கண்ட ராஜம், "ஏன்னா, நூறு பவுன் சித்தே கஷ்டம்னு யோசிக்கறேளா" என்று காதை கடித்தாள். இல்லை, சேகரிடம் கேட்டு ஏற்பாடு செய்துவிடலாம், கவலைப்படாதே என்றவாறு மாப்பிள்ளை வீட்டாரிடம் சம்மதம் என்று கூறிய சங்கரன் வாயில் வரை சென்று வழி அனுப்பிவிட்டு உள்ளே வந்தார். விவரமாக எல்லா விவரங்களையும் சேகருக்கு ஈமெயில் செய்துவிட்டு சற்று ஆசுவாசமாக உட்கார்ந்தவரை பார்த்து ராஜம், "ஏன்னா கொஞ்சம் அதிகம்னு தோணலையா உங்களுக்கு" என்றாள். "நல்ல படிப்பு, நல்ல வேலை, வெளிநாட்டு உத்யோகம்னா கொஞ்சம் அதிகம்தான் ஆகும்னு தெரியாதா" என்று சொல்லிவிட்டு நகர்ந்தார் சங்கரன்.
ஈமெயில் எழுதி பதினைந்து நாட்கள் ஆகியும் சேகரோ அல்லது சுமதியோ பதில் போடாதது ராஜத்திற்கு கவலை அளித்தது. ஜானகியின் மேல் பாசம் கொண்ட சுமதி இப்படி என் பதில் போடாமல் இருக்கிறாள் என்று புரியாத ராஜம், "நீங்கள் ஒரு முறை போனில் பேசி பாருங்களேன்" என்றாள். போனில் பேசிய சங்கரனிடம், " அப்பா நீங்கள் எழுதிய ஈமெயிலை பார்த்தோம் ஆனா கொஞ்சம் அதிகம்னு தோணலையா உங்களுக்கு. அதுவும் இப்ப இருக்கற சிச்சுவேஷன்லே இத்தனை பெரிய தொகைய புரட்டறது கஷ்டம்னு ...." இழுத்த சேகரிடம் ஒன்னும் சொல்ல தோன்றாமல், " சரி நீ பார்த்து எது சரீன்னு படறதோ அப்படி செய்" என்று போனை வைத்தார். நல்ல வரனை சில லட்சங்களுக்காக விடுவதா அல்லது வேறென்ன ஏற்பாடு செய்வதென்று தோன்றாமல் குழம்பிய சங்கரன், " ராஜம் இந்த பணம் சேகருக்கு ஒரு பெரிய தொகையே இல்லேன்னு எனக்கு தெரியும். அவன் ஏன் அப்படி சொன்னான்னு தான் புரியலை" என, ராஜம் " சுமதிக்கு ஜானுனா உயிராச்சே, அவளும் இத்தனை நல்ல வரன் வரும்போது இப்படி ஏன் இருக்கா" என்று கவலையுற்றாள். "சரி, நான் மாப்பிள்ளை காறாள்கிட்டே எங்களால் இயலாதுன்னு ஒரு வார்த்தை சொல்லிட்டு வரேன் " என்று புறப்பட்ட சங்கரனை பார்த்து கண்ணீர் விட்டாள் ராஜம்.
இதற்க்கு நடுவில் கனவுலகில் மிதந்து கொண்டிருந்த ஜானகிக்கு அண்ணனும் அண்ணியும் இப்படி நடந்து கொண்ட விதம் அதிர்ச்சியாக இருந்தது. மனம் வெதும்பி அழுதவளை தேற்றினாள் ராஜம். பதினைந்து நாட்கள் கடந்தபின் திடீரென்று அண்ணனும் மன்னியும் வாசலில் காரில் இருந்து இறங்குவதை கண்ட ஜானகிக்கும் ராஜத்திற்கும் ஒன்றுமே புரிய வில்லை. தூங்கிக் கொண்டிருந்த சங்கரனை எழுப்பிய ராஜம் " வா சேகர், வா சுமதி என்ன செய்தி கூட இல்லாமே சர்ப்ரைஸ் ! " என்று வரவேற்றாள். "ஜானு! " என்று அழைத்தவாறே உள்ளே வந்த சுமதியை ஓடிச்சென்று அணைத்துக்கொண்டாள் ஜானகி. சாப்பிட்டு விட்டு அமர்ந்து கொண்ட தாயிடம் "அம்மா நான் பணம் ஏற்பாடு செய்யாதது உனக்கும் அப்பாவுக்கும் சற்று ஏமாற்றமாகத்தான் இருந்தது இல்லையா" என்ற சேகரிடம் , "அப்படியெல்லாம் இல்லைடா, உன்னால் முடிந்தா நீ நிச்சயம் செய்வே என்று எங்களுக்கு தெரியும். எதோ ஒரு தவிர்க்க முடியாத காரணம் தான் நீ அப்படி நடந்து கிட்டேன்னு அப்பா சொன்னார். அதான் உடனே இந்த வரன் வேண்டாம்னு சொல்லிட்டோம்." என்றாள் ராஜம். அம்மா என்று அவளை கட்டிக்கொண்ட சுமதி, " நாங்கள் ஈமெயில் பார்த்தவுடன் மாப்பிள்ளையை பற்றி விசாரித்தோம். அவருக்கு பல கெட்ட பழக்கங்கள் இருப்பதாகவும், அமெரிக்காவிலேயே ஒரு பெண்ணுடன் பழகுவதாகவும் அறிந்தோம். இதை உங்களிடம் நேராக சொல்ல சற்று யோசித்தோம்." என்றாள். அதிந்து போன சங்கரனும் ராஜமும் "நல்ல வேளை இந்த வரனை வேண்டாமென்று விட்டது." என்று நினைத்தனர். அருகில் இருந்த ஜானகி மட்டும் சோகமாய் இருப்பது கண்ட சுமதி புன்முறுவல் பூத்தவளாய் "ஏய் ஜானு, இந்த போடோவை கொஞ்சம் பார்த்து எப்படி இருக்குன்னு சொல்லேன்" என்றாள். போட்டோவை கையில் வாங்கி பார்த்துவிட்டு ,"யாரு மன்னி இது ஹிந்தி பட ஹீரோ மாதிரி நல்ல நிறமா படு ஸ்மார்டாக இருக்காரே !"என்ற ஜானகியிடம் "இவர் வாஷிங்கடனில் பெரிய வேலையில் இருக்கார். இந்தியாவிலே இன்ஜினியரிங் பண்ணின பொண்ணு தான் வேணுமாம், பண்ணிக்கறயா" என்று கண் சிமிட்டினாள் சுமதி. ஒன்றும் புரியாமல் குழம்பிய ஜானகியிடம் தன கசின் ராகவ் ஐ ஐ டி மதராஸில் படித்து இப்போ அமெரிக்காவிலே இருப்பதாகவும் ஜானகியின் போட்டோவை தங்கள் ஆல்பத்தில் பார்த்ததில் இருந்து அவளைத்தான் திருமணம் செய்வேன் என்று சொன்னதையும் சொல்ல, சுமதியை கட்டி பிடித்தபடி குழந்தை போல தேம்பினாள் ஜானகி.
Saturday, 26 September 2009
புரட்டாசி மாதம் பத்தாம் தேதி, அதாவது செப்டம்பர் இருபத்தி ஆறாம் தேதி சனி பெயர்ச்சி நேர்கிறது. இதனால் எல்லா ராசிக்காரர்களுக்கும் பலவிதமான நிகழ்வுகள் நடைபெறவிருக்கின்றன. விவரமான ராசி பலன்களுக்கு தினத்தந்தியின் இணைய தளத்தில் நல்ல ஒரு இணைப்பு உள்ளது. விவரங்களுக்கு: இந்த இணைப்பை http://www.dailythanthi.com/sani.asp க்ளிக் செய்து காணவும். மேலும், சனியால் சகல நன்மைகளும் உண்டாக ஒரு அருமையான ஸ்லோகம் இருக்கிறது. விருப்பம் உள்ளவர்கள் படிக்க இதோ :
नीलांजन समा पासम रवि पुत्रं यमाक्रजम
छाया मार्थान्द सम्बूथं, थम नमामि सनिस्चरम
தமிழில் வேண்டுமா, இதோ :
நீலாஞ்சன சமாபாசம் ரவி புத்ரம் யமாக்ரஜம்
சாயா மார்த்தாண்ட சம்பூதம், தம் நமாமி சனிச்சரம்.
Friday, 25 September 2009
நல்ல தமிழ் பாடல்களை கேட்பது மிக சுகமான ஒரு அனுபவம், அதிலும் பாவ பூர்வமாக மனம் உருகி சஞ்சய் சுப்ரமணியன் போல பாடினால் சக்கரை பந்தலில் தேன்மாரி பொழிந்தது போல் தான் வாருங்கள் கேட்போம் !
Thursday, 24 September 2009
அக்டோபர் மாதம் வந்தவுடனேயே டிசம்பர் மாத சங்கீத சீசனுக்கு டிக்கட் ஏற்பாடு செய்ய ஆரம்பிக்கும் சென்னை ரசிகர்களுக்கு கர்நாடக சங்கீதம் பாடும் வித்வான்கள் புதிதல்ல. இருந்தாலும் கடந்த பத்து வருடங்களாக உள்ளூர் சபாக்களையும் அயல் நாட்டு மேடைகளையும் கலக்கிக்கொண்டு வரும் ஒரு மிக அற்புதமான ஜோடியை இங்கு சுட்டிக்காட்ட விரும்புகிறேன். ஆமாம், சௌ ரஞ்சனி-காயத்ரி பற்றி தான் சொல்லுகிறேன். நல்ல மனோதர்மம், ஸ்ருதி சுத்தம், லய நிர்ணயம் மற்றும் அபரிமிதமான தமிழ் உச்சரிப்புடன் பாடும்போது மெய் மறந்து விடுகிறது. அவர்கள் பாடும் "கலியுக வரதன் " இதோ, ரசிக்கவும்.
Wednesday, 9 September 2009
We have seen several Actors performing with such grace and versatality that it would be unfair to attempt to rate them or rank them . However with my modest exposure to the Films in Hollywood, Bollywood, Tollywood and Kolywood I can say with certainty that this guy, Kamalahasan, is one hell of an Actor who can just transform himself into anything that he portrays with aplomb. See this Video! and decide yourself!
Very often we find that the most talented, intelligent and smart persons act in a presumptive manner bordering on Arrogance in a Self Righteous way. It is because they allow their judgment to be clouded by their Vanity, Conceit or self-assurance backed by their Academic Knowledge and exploits. If only they have a little Humility they would have become a real Asset to the Society. This aspect has been beautifully brought out in an English Movie “Few Good Men” in which a self-righteous colonel acts arrogantly in punishing a sub standard marine, who dies on account of the same. On a Court Martial the Colonel is forced to eat his humble pie! Watch the Video! You will love it.
Have you ever told a lie for getting a favour or succeeding in a Job interview? On achieving your objective have you felt uncomfortable or even slight remorse? Well if your answer is "Yes" then you still have the basic honesty in you and can easily mend your ways to full honesty! Being Honest is a great virtue and makes a person truly likeable. Over a period of time you will notice people totally relying on your words / promises and you become very trustworthy.
Monday, 10 August 2009
Have you any friends! Of all the relationships, friendship is supreme for its undying loyalty, rewardless contribution etc. You could always count on your friend to get you out of a spot. He will go to any length to help you unmindful of the personal inconveniences the effort might cause him. Once when all the Orphans of the world prayed together to God and asked him as to why He had not given them even a single relative like others, He replied, "Because I love you more and I thought I would give you only Friends who are very precious!". Go on, call your friend right away and tell him / her that you are there behind him always!
Friday, 2 January 2009
Are you aware that your Childhood experiences have substantial impact on your future life? A happy, loving and contented childhood often results in well educated, firmly established career and a Happy Family. It is often the Love and Care that you received as a Child that forms your nature as a caring individual. A childhood with Trauma and a lot of difficulties would result in a disturbed and confused Individual who is always tensed. Do we get a message from this! Yes, we can shape the future of our beloved children by giving them lot of Love and Affection and teach them about values, manners and discipline during their formative years. Most Important, we conduct ourselves in a fitting manner in front of them because they invariably try and emulate us.
Hi Folks!
I have been wanting to share my thoughts and experiences on various things with people, if only to make life more enjoyable by making a few adjustments in our life style. This Blog is the result.
I have been wanting to share my thoughts and experiences on various things with people, if only to make life more enjoyable by making a few adjustments in our life style. This Blog is the result.
